Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 73
MORGUNN
67
fögnuðinum, sem því var samfara að bjóða hana, sem nú
var að ljúka hinni jarðnesku pílagrímsferð sinni, vel-
komna inn í betri heim.
„Ó, Villi“, sagði hún, „loksins ertu kominn til þess
að fara með mig heim, og vænt þykir mér um það, því að
Það hefir verið örðugt að bera þrautir mínar, og eg er
mjög þreytt".
Þá bætti hún þessu við: „Og þú líka, Marta!“
Með fagnaðarglampann í augunum hélt hún höndum
sínum útréttum ef til vill hálfa mínútu. Þá var eins og
þær rynnu út úr höndum englanna. Öllum þrautum henn-
ar var lokið.
Dóttirin hafði lyft upp höfðinu, þegar hún heyrði
rödd móður sinnar, og í tárvotum augum hennar virtist
koma nokkurt endurskin af hinni fagnaðarríku undrun,
sem var auðsæ á andliti móður hennar.
„Nú get eg ekki framar efast“, sagði hún, þegar móð-
ir hennar hafði gefið upp öndina. „Eg veit, að móðir mín
sá föður minn og systur sína, Mörtu. Eg veit, að þau hafa
komið til þess að flytja hana á hvíldarstað í himnaríki".
Hún hlustaði á mig með ákefð, þegar eg sagði henni
síðar, hvernig eg hefði séð tvo engla fara af stað með
móður hennar, sem nú var orðinn engill.
„Eg trúi því! Eg trúi því!“ sagði hún. „En hvað eg
vildi óska, að eg hefði líka séð það!“
Eg sagði henni, að vel gæti farið svo, að hún sæi ein-
hvern tíma móður sína sem engil.
„Já, nú held eg, að það geti líka komið fyrir“, mælti
hún. —
Hún huggaðist mikið við þá hugsun, og sárindin í
s°rg hennar létu undan undirgefni-tilfinning, sem upp-
'jórnuð var af tilkomumikilli von. Og sú von rættist bráð-
tega, því að hún var ein af þeim, sem hafði óvenjulega
mikla. sálræna hæfileika, án þess að hafa haft nokkurn
grun um það.
Um eitthvað tvö ár eftir andlát móður hennar, sá eg
5*