Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 9
MORGUNN
3
að hnekkja því, að fyrirbrigðin gerist. Og engum manni
hefir tekist að leiða skynsamleg rök að því, að sum
fyrirbrigðin eigi eingöngu jarðneskan uppruna.
Úr því að eg minnist á mótspyrnu •— og hennar
verður vart í öllum löndum og líklegast minna hér á
landi en víðast annarstaðar — get eg ekki bundist þess
að láta þess getið, að hún er mér vel skiljanleg að sumu
leyti, en aftur að öðru leyti er mér örðugra að átta mig
á henni. Mér er það ofur skiljanlegt, að gallharðir efn-
ishyggjumenn, menn, sem eru sannfærðir um, að öllu
sé lokið í gröfinni og að enginn ósýnilegur og andlegur
heimur sé til, menn, sem er svo ant um þessa lífsskoðun
sína, að þeir mega ekki af henni sjá og geta ekki unað
við neina aðra tilhugsun — mér er það ofurskiljanlegt,
segi eg, að þessir menn séu spiritismanum andvígir.
Hann heldur uppi aðal-baráttunni gegn lífsskoðun
þeirra. Hitt er mér torskildara, að trúaðir kristnir
menn skuli geta talið það einhverja mikla mótgerð við
trúarbrögðin, að það sannist, að lífið haldi áfram eftir
dauðann, að það sannist, að breytni vor og hugarfar
hafi áhrif útyfir þetta líf, og að máttur bænarinnar sé
mikill, sem skeytin handan að fullyrða svo eindregið
og staðfastlega. Mér skilst svo, sem þetta sé nokkur af
aðal-atriðunum, sem kristnin hefir viljað festa mönn-
um í huga. Hvernig það á að vera mótgjörð við hana
að þetta fáist sannað, er með öllu ofvaxið mínum
skilningi.
Sennilega hefir hann ruglað menn í þessu efni, sá
furðulegi hugarburður, sem eg hefi frá barnæsku heyrt
haldið fram, með sjálfstrausti hleypidómanna og hugs-
unarleysisins, að guð ætlist til þess að sá tími sé um
garð genginn, að máttarverk gerist og samband fáist
við annan heim, sem svo mikið kvað að í frumkristn-
inni. Eg skal láta ósagt, hvaðan menn hafa þá speki.
En eg tel mér óhætt að fullyrða, að úr heilagri ritningu
hafi menn það ekki. Það er svo sem auðvitað, að sá
1*