Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 81
MORGUNN
75
Skömmu síðar sá eg bjarta engilinn standa við höfða-
'agið hans með upplyftum höndum. Á fáeinum næstu
hlukkustundum frá til bata. Batinn fór mjög hægt, en eg,
sem hafði athugað sjúklinginn svo vandlega, sá batann
greinilega. Eg fann, að mesta hættan var um garð gengin.
Læknarnir höfðu bannað fjölskyldunni að tala við F.,
en eg sagði þeim það, sem hann hafði sagt mér um það,
að hann hefði séð frelsarann, og um vissuna, sem hann
hefði fengið um það að honum mundi batna. Þau tóku
bví með undrun og lotningu; en þau trúðu því, og hrygð-
ln, sem hafði legið á þeim, vék fyrir von. Andrúmsloftið
11 öllu heimilinu breyttist eftir þetta. Það var eins og eitt-
hvert heilagt áhrifavald fylti það og kæmi með frið og
rósemi.
Af þeim mjög litlu framförum, sem voru á heilsu-
fari sjúklingsins, gátu læknarnir ekki séð neitt, sem rétt-
lætti það, að þeir breyttu þeirri skoðun sinni að sjúklingn-
Urn gæti ekki með neinu móti batnað. Eg þorði ekki að
se&ja þeim, að fyrir hann væru að verki öfl, sem læknis-
fræðin hefði enga vitneskju um. Þeir mundu hafa spott-
ast að þeirri hugsun.
Honum hélt áfram að batna hægt og hægt og eftir
tvær vikur sögðu læknarnir hann úr allri hættu. Þeim
hótti bati hans blátt áfram undursamlegur. Læknar eru
avalt svo veglyndir, að þeir láta þakklætið koma þar nið-
Ur» sem þeir halda að það eigi að lenda, og þeir sögðu
að þeir héldu að það væri eingöngu mín dyggilega
hjúkrun, sem hefði bjargað honum. En eg vissi að bati
hans var ekki mér að þakka.
Af þeim mörgu andlátum, sem eg hefi séð, var and-
frú L. mest áberandi og fegursta dæmið um sigur trú-
armnar á „ógnum dauðans“. Það er ein af mínum dýr-
^ætustu endurminningum frá reynslu minni sem hjúkr-
Unarkonu. Frú L. hafði verið nafnfræg söngkona, og
aldrei hafði verið leitað til hennar árangurslaust í góð-
gerðaskyni. Hún var góð kona og með afbrigðum elsku-