Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 111
MOR6UNN
105
inguna, sofnaði eg fyrst klukkan hálf fimm um morgun-
mn, en þá hefi eg líklega sofnað og sennilega dreymt það,
er hér fer á eftir; annars á eg örðugt með að gera mér
grein fyrir því, hvernig ástand mitt var, einhver leiðsla
var það.
Eg var einhvers staðar á ferð og einhvern veginn
fanst mér sem eg myndi kominn yfir verstu torfærurn-
ar, eg sá að baki mér mýrarfen og grjóturðir. Fram und-
an var fögur fjallasýn og var það ásetningur minn að
komast upp á fjallið, sem var beint fram undan mér. Eg
•aðgætti ekkert, hvar auðveldast myndi að komast upp,
eg lagði á brattann þar sem eg kom að, kleif beint af aug-
nni. Gangan sóttist seint, því að brattinn var mikill. Eg
komst samt upp um síðir, en því miður á eg engin orð til
þess að gera ykkur skiljanlegt það, sem fyrir augun bar,
dásemdir þær, unað og ósegjanlega fegurð. Eg hefi heyrt
talað um birtu drottins, að sjá himnana opna, en eitt
vissi eg, að alt talaði um guð á þögulu en hljómsterku
huliSsmáli, er sál mín skynjaði með einhverjum hætti.
Himininn var heiður og blár, svona yndislegt hafði eg
aldrei getað hugsað mér að sólskinið gæti verið, svona
fögur litbrigði hafði mig aldrei dreymt um að dauðlegt
auga fengi litið. Víðáttumiklar grænar grundir blöstu
við sjónum mínum, alsettar fannhvítum tjaldbúðum,
stóðu tjöld þessi í ákveðnum skipulegum röðum. Eg sá
ekki út yfir þær, mér sýndist víðátta umhverfisins óend-
anleg.
Eg man ekkert, hvernig eg komst niður af fjallinu og
að tjaldbúðum þessum, en er eg kom þangað, kom mað-
ur á móti mér, hvítur fyrir hærum, einhver ósegjanleg
Söfgi og tign hvíldi yfir honum, svip hans og framgöngu.
Hann ávarpaði mig að fyrra bragði og mælti:
„Þú ert þá kominn, vinur minn, eg á að fylgja þér
þíns samastaðar“.
Því næst gengum við fram hjá nokkuð mörgum
tjöldum, þar til leiðsögumaður minn nam staðar við eitt