Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 74

68
MORGUNN
hana öðruhverju. Og hún gat fullyrt það við mig, að því
færi svo fjarri, að dauðinn hefði svift hana alveg félags-
skap móður hennar, — eins og hún hafði haldið, þegar
hún lét bugast af sorginni, — að hann hefði veitt henni
ljósari meðvitund um þann félagsskap, en hún hafði haft,
meðan móðir hennar var hjá henni, og við það bættist
meiri leiðsögn til himnaríkis en móðir hennar hafði getað
veitt henni, meðan hún dvaldist í jarðneska líkamanum.
„Eg sakna hennar stundum sárt“, sagði hún einu sinni
við mig, „en hvenær, sem eg kemst í vandræði út af efa-
semdum eða mér er órótt af mótlæti, kemur hún til mín og
færir mér huggun og frið, af því að hún snýr hugsunum
mínum til guðs“.
Tvéir bræjður hennar höfðu verið erlendis, þiegar
móðir þeirra andaðist, en komu heim skömmu þar á eftir.
Með þeim þroskuðust líka sálrænir hæfileikar líkir þeim,
sem systir þeirra öðlaðist; og þeir gátu við og við séð móð-
ur sína og talað við hana. Og það fór eins um þá og systur-
ina, að þessu fylgdi mikil andleg lyfting, svo eftirtakan-
leg, að vinir þeirra höfðu orð á því, og reyndu að komast
eftir því, hvernig á henni stæði.
XII.
Meðan eg starfaði sem hjúkrunarkona, kyntist eg
ýmsum, sem létt hafði verið af, fyrir þjónustu englanna,
sorgarbyrðunum til mikilla muna, og eymd og örvænting
höfðu vikið fyrir friði og von. Af þessum ánægjulegu
breytingum var sú ef til vill eftirtakanlegust, sem varð
á fatlaðri sextán ára gamalli stúlku, er hafði fæðst sama
sem fótalaus. Hún var ein af mörgum öðrum, en ekkert
systkinanna var vanskapað nema hún. Foreldrar hennar
virtust skammast sín fyrir vanskapnað hennar og sýndu
henni litla ástúð. Aldrei var farið með hana út úr húsinu, og
að svo miklu leyti, sem unt var, voru nágrannarnir duldir
þess, að hún væri til. Aldrei hafði henni verið kent að lesa