Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 100

96
MORGUNN
Vmis konar dulræn reynsla.
Erindi flutt i S. R. F. Í.
Eftir Sighvat Brynjólfsson.
Frá 12 ára aldri og fram undir þrítugt átti eg við
ýmsa örðugleika að stríða, örðugleika, sem að mestu voru
sprottnir af því, að mér hepnaðist ekki að finna fullnægj-
andi svör eða úrlausnir við spurningum þeim, er stöðugt
kvöddu sér hljóðs í huga mínum um ráðgátur lífs og dauða,
og sannleiksgildi kenninga þeirra um eitt og annað, er
eilífðarmálin snerti, sem haldið var að mér í bók þeirri,
er lögð var til grundvallar við nám mitt í kristnum fræðum.
Eg skal að vísu fúslega játa það, að fram eftir aldri
voru þessar spurningar, er vöknuðu í huga mínum, nokk-
uð barnalegar og hugsanir mínar um þau efni töluvert á
reiki; þær kröfðust ei að síður ákveðinna úrlausna, og því
meir sem eg óx að viti og þroska, með fjölgandi árum,
þess ákveðnari og áleitnari urðu þær kröfur.
Eg hlýt að játa það, að kenslubók sú, er mér var
fengin í hendur til undirbúnings fermingu, Helgakver,
átti sinn þátt í efasemdum mínum og örðugleikum þeim,
er þær ollu mér. Mér fanst örðugt að gjalda ýmsum þeim
kenningum jákvæði, sem þar er haldið fram, og eg gat
ekki samrýmt þær hverja annari. Eg hugsaði til þess með
hryllingi, ef að mikill hluti mannkynsins ætti að enduðu
jarðlífi að dæmast til dvalar í eilífum kvalastað, án nokk-
urrar vonar um frelsun um eilífð alla, eins og komist er að
orði í 12. kap. áðurnefndrar bókar, og það vegna þess, að
þeir hefðu sumir látið sér verða það á, að efast um sann-
leiksgildi einhverra þeirra keninga, er þar er haldið fram,
eða þá af því, að þeim hefði að einhverju eða miklu leyti
mistekist jarðlíf sitt, vegna veikleika síns og ófullkomleg-
leika. Hvernig átti að samrýma þetta forsjón og kærleika