Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 108

102
MORGUNN
að ættu erindi við mig og bjóst við að myndu bíða mín
úti fyrir, en er eg kom út sá eg engan, gekk eg þá venju-
lega kring um húsið til þess að fullvissa mig um, hvort
nokkur væri þar nálægur, en gat engan séð að heldur, —
hvorki þá, er eg hafði verið sannfærður um að kallað
hefðu til mín, eða neina aðra, en mér brást það aldrei að
þeir menn, er mér heyrðust ávarpa mig á þennan hátt,
áttu skamt eftir ólifað og í flestum tilfellum dánir.
Stundum varð eg einnig fyrir því og verð það enn,
að mér hefir virzt og virðist sem ákveðnum hugsunum
sé þrýst inn í vitund mína; einatt eru það ákveðin tilmæli
um að framkvæma eitthvað þá þegar, er eg hafði ætlað
mér að framkvæma næstu daga eða þá á nálægum tíma,
eða þá hitt að láta það ógert. Þetta, er eg nefni „tilvísan-
ir“, kemur ekki inn í vitund mína á sama hátt og aðrar
hugsanir, mér finst eg verða þess var mjög greinilega að
þær komi utan að, sem beinar verkanir einhvers sjálf-
stæðs vitsmunaafls fyrir utan mig. Það er eins og ein-
hver kraftur verki á höfuðið, aftan við eyrun, þó verð eg
ekki var við neina snertingu og ekki heyri eg heldur neitt
hljóð, en bendingar þessar eða tilmæli, sem á þennan hátt
er þrýst inn í vitund mína, eru engu að síður verulegar
eða ákveðnar fyrir því. Eg hefi sannfærzt um það umlið-
in ár, að þessi tilmæli, er þannig hafa borist inn í huga
minn, hafa æfinlega verið réttmæt, og rétt hefir verið að
fara eftir því, er þar hefir verið lagt til málanna, enda
hefi eg nú í seinni tíð gert það hiklaust og þarf eg ekki
að iðrast þess.
Eg var lengi vel í hálfgerðum vandræðum með að
gera mér einhverja skiljanlega grein fyrir því, hvernig
stæði á þessum undarlegu bendingum eða tilmælum. Var
verið að reyna til að sannfæra mig um það, að einhverjir,
sem væru þroskaðri en eg og sæju betur eða lengra fram
í tímann, stæðu við hlið mér og vildu hjálpa mér í erfið-
leikum mínum, eða voru þetta einhverjar ofskynjanir?
Eg gat lengi vel ekki fundið fullnægjandi svar við þessu