Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 110

104
MORGUNN
ástúðlegum en ákveðnum rómi: „Mundu það, elsku dreng-
urinn minn, að treysta guði hvað sem fyrir þig kemur,
þú mátt aldrei gleyma því að guð er góður, þú ætlar þá
að muna eftir því“. Eg svaraði því játandi og vorum við
báðir glaðir yfir endurfundunum. En draumurinn varð
ekki lengri.
En þrátt fyrir þetta, sem eg hefi nú sagt ykkur frá,
og ýmislegt fleira, sem eg hefi ekki tíma til að minnast
á, gat eg ekki áttað mig til fulls, efasemdirnar ásóttu mig
eins og fyr, efasemdirnar um sannleiksgildi sumra hinna
hefðbundnu kirkjukenninga. Mér fanst stundum að vísu
sem eg fengi greint sólu roðna tinda eilífðarvissunnar
gegn um þoku efasemdanna, en aðeins fá augnablik í senn,
samveran með pabba og orðin, sem hann sagði við mig,.
voru eitt af þeim en var draumur sá máske aðeins endur-
speglun hugstæðustu vonþráar minnar, sjálfsblekking
ímyndunaraf lsins ?
Eg vissi það ekki, en ei að síður var það eins og sjón-
deildarhringur minn víkkaði, ný viðfangsefni knúðu mig
til þess að leitast við að athuga og gefa nánari gætur að
ýmsu því, er fyrir mig kom. Einatt var það viðfangsefni
mitt að bera saman líf og tilveru mannkynsins og jurta-
gróðurs náttúrunnar, hvort sem þær hugleiðingar hafa
verið bygðar á viti eða ekki þá urðu þær mér ei að síður
til hjálpar.
En örðugasta og þyngsta viðfangsefnið mitt var samt
æfinlega óleyst, en það var þetta: Er nokkur almættis-
kraftur til, er stjórnar og viðheldur öllu því, sem felst í
hinum ómælanlega geimi? Er oss mönnunum búið áfram-
haldandi líf við dauða líkamans eða hverfum vér út í
regindjúp eilífs gleymskuvana myrkurs?
Þessar spurningar settust að huga mínum, þegar eg
leitaði hvíldar í örmum svefnsins eftir liðinn starfsdag,
þær trufluðu svefnró mína og ollu mér óróleik. Eg mátti
ekki hugsa um dauðann, en eg gat ekki varist því. Síðustu
nóttina, er eg háði þetta stríð við vonleysið og örvænt-