Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 80

74
MOEGUNN
menn óttuðust, í síðasta sinn. Við dauðann var hann ekki
hræddur. Það var eingöngu hugsunin um þá sorg, er and-
lát hans mundi valda ástríkri konu hans og börnum, sem
hrygði hann. „Eg græði á því, en þau bíða tjón við það“,
sagði hann.
Eftir að þau voru öll farin út úr herberginu og eg var
orðin ein með honum, rétti hann mér höndina og sagði við
mig: „Hjúkrunarkona, eg virðist eiga mjög stutt eftir.
Biðjið þér fyrir mér. Og þér ætlið að verða hjá mér, þang-
að til öllu er lokið, ætlið þér ekki?“
Eg lofaði honum, að eg skyldi gera það, og eg bað
fyrir honum. Það var eins og orðin, sem eg notaði, væru
lögð mér í munn. Þá lásum við saman: Faðir vor.
Skömmu síðar fékk hann óráð og fór að syngja vers
úr eftirlætissálmi sínum. Um klukkan fjögur um morgun-
inn vaknaði hann eftir stuttan svefn og var þá með fullri
meðvitund. Hann nærðist ofurlítið og sagði því næst:
„Hjúkrunarkona, hafið þér farið út úr herberginu?“
„Nei, það hefi eg ekki gert“, svaraði eg.
„Hefi eg farið út úr herberginu?“ spurði hann þá.
Eg sagði honum, að það væri áreiðanlegt, að hann
hefði ekki farið út úr herberginu.
„Vitið þér það alveg með vissu?“
„Já, eg veit það alveg með vissu“, svaraði eg. „Eg
hefi verið hér í alla nótt og þennan tíma hafið þér ekki
farið ofan úr rúminu“.
„En eg hefi farið burt“, sagði hann, „því að eg hefi
séð frelsarann, og hann sagði við mig: „Haltu herskrúða
þínum glampandi, verki þínu hér er enn ekki lokið. Þér
batnar bráðum, og þá fær þú nóg að gera fyrir mig“.
Eg hélt, að ef til vill væri hann ekki alveg með réttu
ráði, og eg sagði eitthvað við hann í því skyni að sefa
hann. En hann varð var við efann, sem var í huga mínum.
„Þér trúið mér víst, hjúkrunarkona“, mælti hann,
„þegar eg segi yður, að eg hafi séð frelsarann? Og“, bætti
hann við örugglega, „nú veit eg, að mér batnar“.