Morgunn - 01.12.1971, Síða 41

OPINBER OFSÓKN
119
var bæjargjaldkeri um þessar mundir í Frederikstad. Nú var
sá orðrómur breiddur út, að eitthvað væri grunsamlegt í sam-
bandi við fé það, sem hún hafði undir höndum.
Þann 12. október 1935, sama daginn og til stóð að birta bina
nýju ákæru á hendur Ingeborg, fannst frú Dagný Dahl látin
í rúmi sínu. Skildi hún eftir bréf, sem var dagsett aðfaranótt
þess 12. október:
„Til ])ess að koma í veg fyrir allan misskilning, tel ég það
skyldu mína, að skilja eftir upplýsingar frá eigin hendi við-
víkjandi kringumstæðum Jieim, sem neytt hafa mig til þess að
binda endi á lif mitt.
Lif mitt hefur alla tíð verið mjög nátengt lifi eiginmanns
míns.
Eftir lát Ludvigs og samband við hann náðist fyrir milli-
göngu Ingeborg, og þetta samband virtist okkur óhrekjanleg
staðreynd, þá taldi eiginmaður minn, dómarinn, það skyldu
sina, að helga lif sitt þvi, að færa mannkyninu þennan boð-
skap. Með þessu tók hann sér mjög mikilvægt og óeigingjarnt
starf á herðar. Bréf streymdu til hans úr öllum áttum. Heimili
okkar varð samkomustaður ýmis konar fólks. Pabbi, sem var
alveg saklaus af því að gera sér grein fyrir hinum miklu þörf-
um, sem daglegt líf útheimtir, gerði sér ekki ljóst, að fjárhagur
fjölskyldunnar af þessum ástæðum stóð höllum fæti, en sú var
skoðun mín, að ekki mætti valda lionum áhyggjum með þvi, ef
hann ætti að geta haldið áfram hinu mikla köllunarverki
sinu.
Eins og ég hef þegar sagt í skýrslu minni til fjármáladeild-
aiinnar, þá var fyrst hjá mér sjóðþurrð árið 1921 er nam kr.
3000.00, og þvi næst kr. 6000.00. Þá ákvað ég að hafa vara-
sjóð i öryggisskyni, ef eitthvað kæmi fyrir í fjölskyldunni.
Þegar fjölskylduútgjöld okkar fóru að fara fram úr tekjurn,
þá féll ég fyrir þeirri freistingu, að taka úr þessurn sjóði.
Þetta var upphafið — og svo hélt skriðan áfram að hellast
yfir mig. En ég verð að skjóta þvi hér inn í, að við áttum vel-
efnaða vini, sem höfðu sagt mér að þeir væru alltaf reiðu-
búnir að rétta okkur lijálparliönd þegar ef við þörfnuðumst
þess.