Morgunn - 01.12.1971, Qupperneq 47

GERARD CROISET OG HUGSKYNJANIR HANS
125
fiðrildi ást,
Guð tóm grýla.
Efnisvisindamennimir voru vanir því að beina athyglinni
meira út á við en inn á við, og það sem ekki varð greint með
venjulegum skilningarvitum, seyrt, séð eða þreifað á, héldu
þeir að væri óverulegt og ímyndun ein. En með því dæmdu
þeir reyndar sína eigin vitund úr leik, þetta, sem verulegast
er af öllu og hið eina, sem hver maður ætti þó að geta vitað
með vissu: Ég hugsa, þess vegna er ég til! Ef vitundin sjálf
værí óveruleg, hvað væri þá á henni að byggja?
í sjálfu sér er það ekki nema gott að efast um alla hluti.
Málin ættu þá að vera tekin til frekari rannsóknar og upp úr
þeirrí rannsókn ætti að spretta fullkomnari þekking. Vaxandi
þekking i einu efni ætti og að stuðla að auknum skilningi á
öðrum. Þetta er eins og þegar sólin er að koma upp. Þá smá-
skýrist landslagið, unz bjart ljós fellur yfir það allt. Við það
hverfa forynjumyndir næturinnar, sem áður vöktu ugg og efa.
Tilveran verður björt og unaðsleg.
„ Ekkert er nauðsynlegra en að gera sér grein
iyrir uppsprettum vitundariiisms og hvar ver
erum á vegi stödd með skilningarvit vor, ef vér viljum skyggn-
ast dýpra í leyndardóm tilverunnar. Er veröldin nákvæmlega
eins og hún blasir við sjón vorri, eða kann það að vera, að
líkamleg sjón sé takmörkum bundin og skilningur vor á tilver-
unni þar af leiðandi ófullkominn og ef til vill fjarri öllu lagi?
Hvað sem um það er, er eins líklegt, að gáta lífsins og allieims-
ins, gáta rúms og tíma, verði engu siður ráðin með þvi að gefa
gaum að innviðum vitundarinnar en með því að skoða ver-
öldina utan frá. Fáist menn til að snúa sér að hinum innri vís-
indum með jafnmikilli atorku og þeir hafa varið til efnisvís-
indanna á undanfarandi áratugum, kynni að mega vænta af
því enn meiri framfara, þekkingar og blessunar til handa öll-
um jarðarinnar börnum. Að sjálfsögðu eru öll vísindi góð. En
nú virðist það auðsætt, að eigi mannkynið ekki að nota efnis-
vísindin og alla tæknina sér til ófarnaðar, þarf það á annars