Saga - 1993, Blaðsíða 147

ELDAR MÝRDALSJÖKULS
145
30.-31. október og 1. nóvember
Fór mjög lítið fyrir gosinu þessa daga enda ekki mikið skyggni til fjalia
þar sem átt var suðlæg og oftast þoka til fjalla. Þó sáust gosleiftur er
dimma tók. Þann 30. október komu Álftveringar með kindur út yfir
Sandinn. Töldu þeir seinfarið en hreppanlegt eins og væri því vatn
væri lítið. Þann 31. október komu menn úr Skaftártungu og töldu þar
slæmt útlit því allt væri þar hulið sandi og vikri. Töldu þeir að öll
Norður-Tungan hlyti að fara í eyði um árabil.
2. nóvember
Um morguninn bar allmikið á gosinu, bæði sáust reykur og eldingar.
Er leið á daginn varð mökkurinn mun svartari og eldingar voru í
honum. Smávegis öskusáldur kom yfir Skaftártungu og Út-Síðu um
kveldið.
3. nóvember
Nú fór lítið fyrir gosinu en um nóttina sá háan reykjarstrók upplýstan
af allmiklum eldingum leggja upp úr eldstöðvunum. Virtist mikið af
honum vera vatnsgufa.
4. nóvember
Heiðskírt veður og hægviðri. Þegar bjart var orðið um morguninn
flýtti ég mér á minn venjulega útsýnisstað en það var oftast norðaust-
urhorn heygarðsins hér á Skammadalshóli. Þar ætlaði ég að sjá falleg-
an gosmökk í bjartviðrinu en ég varð fyrir mjög miklum vonbrigðum
því upp fyrir fjallsbrúnir lyppaðist nærri hvítur, mjór og vesældar-
legur gufuétrókur sem fór óðum minnkandi. Upp úr hádegi var hann
alveg horfinn. Þótti mér ég missa mikils því marga ánægjustund hafði
ég átt á heygarðinum frá því gosið hófst. Það verður víst að vera mér
til afsökunar fyrir þeirri ánægju að ég var ekki nema á sjöunda ári og
kunni því vart að meta hve mikill skaðvaldur gosið var.
En nú var Kötlugosi lokið í þetta sinn og urðu víst flestir fegnir.
ío-saga