Uppeldi og menntun - 01.01.2010, Side 80

Uppeldi og menntUn/icelandic JoUrnal of edUcation 19(1–2)/201080
„nú veit maðUr ef ti l vill út á Hvað Starfið gengUr“
Fram kom að þurfi að leita til stjórnenda varðandi t.d. erfið nemendamál sé yfirleitt
tekið vel í málin en tveir af viðmælendunum töldu beinlínis að stjórnendur vildu sem
minnst vita af slíkum málum. Dóra sagði að svo virtist sem þeir „… væru alltaf að
flýta sér“ þegar slík mál bæri á góma og Elín sagði: „Ég leita sjaldnast til skólastjórans,
fyrst ræði ég við samkennara minn og ef ég þarfnast meiri aðstoðar þá fer ég til stig-
stjórans, sem ég hef átt gott samstarf við, og ef það nægir ekki þá liggur leiðin til
skólastjórans.“
Kennararnir telja stjórnendur fremur spara á endurgjöf eða hrós og einn taldi jafn-
vel að þeir þyrftu að frétta af einhverju í gegnum foreldra áður en þeir veittu hrós fyrir
vel unnið verk. Það sé þar með að mestu þeirra eigin faglegi metnaður sem hvetur þá
áfram í starfi ásamt samstarfi við samkennara og hvatningu frá þeim. Stjórnendur séu
fremur fjarlægir því sem fram fer í skólastofunni. Anna tók dæmi frá sínum stjórn-
anda sem notar mikið tölvupóst til samskipta við kennara sína: „… svo endar hann
alltaf póstinn á því að segja hversu frábær við erum. En þar sem hann kemur nánast
aldrei inn í kennslustund þá finnst mér svona hrós missa mark sitt. Hrós þarf að hafa
inntak.“
Með aukinni reynslu og vaxandi sjálfsöryggi segjast kennararnir vita betur hvert
þeir eiga að snúa sér með einstök mál og eiga auðveldara með að leita með erindi sín
til stjórnenda. Þeir segjast vera komnir betur inn í verkaskiptingu og boðleiðir innan
skólanna. Skoðun Önnu er: „… það tók mig alveg tvö ár að komast inn í skólann,
maður þarf nefnilega sko að átta sig á því hvernig skólinn vinnur.“ Dóru var einnig
tíðrætt um það hvernig sjálfsöryggið hefur aukist með árunum og sagði: „Með hverju
árinu vex maður sem kennari og er tilbúinn að gera eitthvað nýtt. Eins er ég tilbúin
að segja mínar skoðanir á fundum og við samstarfsfólk og fara eftir þeim. Á fyrsta ári
sagði ég fátt á fundum og gerði mikið til það sama og hinir. Í dag er ég óhrædd við að
segja skoðanir mínar …“.
Þegar kennararnir voru spurðir um framboð á formlegri endurmenntun, t.d. nám-
skeið eða fræðslufundi, voru þeir sammála um að þeir fengju ekki mikla hvatningu
frá skólastjórnendum til að sækja slíkt nema það væri á vegum skólans sjálfs og innan
endurmenntunaráætlunar hans. Þeir sögðu að námskeið sem sett væru í endurmennt-
unaráætlanir skólanna og stæðu kennurum til boða á starfsdögum skóla eða í tengslum
við þróunarverkefni væru oft námskeið sem höfðuðu til breiðs hóps kennara og því
væri ekki mikið um sérhæfð námskeið og þau féllu því ekki alltaf að þörfum ein-
stakra kennara. Þeir óskuðu eftir sérhæfðari námskeiðum. Freyja hafði þetta að segja
um hvatningu stjórnenda til að sækja námskeið eða fræðslufundi: „Skólastjórinn eða
aðstoðarskólastjórinn senda stundum tölvupóst á alla starfsmenn skólans og segja frá
námskeiði eða [fræðslu-]fundi sem í boði eru. Ekkert meira, það er auðvelt að gleyma
svona tilkynningum.“
Varðandi lestur fræðilegra greina eða bóka um menntamál eða í tengslum við starfið
sögðu viðmælendur hann vera lítinn og ef þeir lesa fræðilegar greinar yfirleitt sögðust
þeir helst sækja þær á netið. Undantekning var þó á þessu hjá þeim tveimur kennurum
sem komnir eru í framhaldsnám.
Þrír af viðmælendum hrósuðu því fyrirkomulagi sem tíðkast hefur í bæjarfélögum