Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1947, Blaðsíða 48

30
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
eins og það væri í feluleik. En hver
mundi kæra sig um, að leika sér við
tunglið? Til þess fór það altof hægt.
Bara læddist bak við trén, eins og
strípaður fábjáni, sem hefir ekki
einu sinni vit á að klæða sig í kuld-
anum. Væri Donni að staulast
þarna, mundi hann fyrst klæða sig
vel og setja upp húfu og vetlinga.
Svo mundi hann ekki læðast og
staulast áfram. Hann mundi hlaupa
og skoppa yfir fannbreiðuna. Tungl-
ið yrði langt á eftir, en hann skyldi
lofa því að lýsa sér. Það gat látist
vera fjarskalega stór lampi, og þá
mundi enginn vita að það var bara
nakinn fábjáni. Donni gæti, meira að
segja, hlaupið í einum spretti niður
af Fagurhæðum, og alla leið ofan í
Kotstræti. . . . Það var skrítið, að
hann og Bensi höfðu aldrei farið
þessa ferð að vetralagi. Bara á sumr-
in, í góðu veðri. Það var þó gaman
að ösla í snjónum — á stríðsárunum.
Áður en pabbi kom heim. Áður en
mamma Bensa fékk bréfið. Aldrei
mundi Donni gleyma því bréfi.
Mamma Bensa stóð á miðju gólfinu,
í stóru dagstofunni, þegar hún las
það, og bara rak upp óttalegt hljóð
og datt á gólfið. Eftir það vildi hún
ekki tala við neinn, en sat og sat og
horfði út í loftið. Og þegar mamma
hans vildi vera góð við mömmu
Bensa, hratt hún henni frá sér og tal-
aði ljótt. Og hún sagði að mamma
Donna skildi ekkert, af því pabbi
hans væri á leiðinni heim úr stríð-
inu. Svo sat hún og sat og gerði ekk-
ert nema horfa út í loftið. Hún þvoði
sér ekki og greiddi sér ekki, og gekk
altaf í sama kjólnum. Hún skifti sér
ekkert af Bensa, en ef mamma
Donna ætlaði að þvo Bensa eða laga
fötin hans, varð mamma Bensa bál-
vond og talaði ljótt. Svo tók hún einu
sinni saman dótið sitt og fór með það
og Bensa niður í kofann þeirra í Kot-
stræti. Þegar Donni spurði, því
mamma Bensa léti svona, var hon-
um sagt að hún væri rugluð af því
maðurinn hennar féll í stríðinu.
Donni skildi það ekki vel, og spurði
mömmu sína hvort hún mundi láta
svona, ef pabbi hans hefði fallið í
stríðinu. En mamma hans vissi það
ekki, og sagði að litlir drengir ættu
ekki að vera altaf að spyrja fullorðið
fólk um það, sem þeir skildu ekki.
Donni hætti að spyrja. um mömmu
Bensa, en heyrði oft talað um hana.
Mamma Bensa var utan við sig, aum-
inginn! Mamma Bensa var ekki með
sjálfri sér, og sansalaus. Það fanst
honum skrítið. Mamma Bensa var
ekki með öllum mjalla. Svo var hún
mesta ólánsmanneskja. Og mamma
Bensa hafði verið svo greind og
glaðleg, og drengurinn hennar svo
siðprúður. Og nú var svona hörmu-
lega komið fyrir þeim. Við fréttina
um fall mannsins hennar hafði hun
alveg gengið af göflunum. Það þótti
Donna undarlegast af öllu, sem
sagt var um mömmu Bensa. Hann
hafði sjálfur séð hana lesa bréfið.
Og hún gekk ekki; bara datt á gólf-
ið og hann mundi ekki eftir neinum
göflum. Og mamma Donna taldi það
happ að hafa haft þau hjá sér meðan
maðurinn hennar var í stríðinu; en
nú var ómögulegt að tjónka við ÞaU;
Þau hímdu einsömul í kofanum i
Kotstræti og létu ekki sjá sig. Dreng-
irnir máttu ekki leika sér saman, og
nú voru engin Bensa-jól. Alt af þvl>
að mamma Bensa var gengin af göfl"
unum.