Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1947, Blaðsíða 105

EFTIR DÚK OG DISK
87
ur hefir haft þetta alt í ómældum
skömtum.
Ef einhver fór hratt yfir eða
hljóp við fót hér á fyrri tíð; var eins
líklegt að sagt væri: Þarna fer
Siggi Júl. Á allri sinni löngu ævi
hefir Sigurður verið í kapphlaupi
við tímann, andlega og líkamlega
falað. Þegar hann var blaðamaður
mun margur prentarinn hafa bölvað
í hljóði yfir skriftinni hans. En það
þarf engan rithandarfræðmg til
þess að sjá, að ástæðan liggur í því
að hugurinn var altaf á undan
hendinni, hversu fljótt sem hún
hreyfðist. Vitanlega verður þess-
háttar flýtisverk misjafnt að gæð-
una; en blöðin heimta sitt og fresta
ekki útkomu.
Þegar um skáldskap eða ljóða-
gjörð er að ræða, kemur annað til
greina. Lesendur líta fyrst á, hvort
eitt kvæði er vel ort, hefir eitthvað
varanlegt til brunns að bera, en
sPyrja síður um, hve langan tíma
tók að yrkja það. En einnig á því
sviði getur Sigurður verið ham-
hleypa. Margur hagyrðingurinn er
laundrjúgur yfir því, ef hann get-
Ur kastað fram ferskeyttri stöku
fyrirvaralítið; en sjálfur var ég
vottur að því, að Sigurður orti tólf
línu söngvísu í lotunni. Hann gat
ekki hafa búið sig undir það, því
hann kunni ekki lagið, og ég átti
að syngja vísuna og sagði fyrir um
háttinn.
h*egar mætum mönnum eru hald-
'n gleðimót eða kveðjusamsæti,
aattir flestum ræðumönnum og
sháldum tíðast við, að bera lækinn
a^afullan, jafnvel svo að útaf
jóti. Eg hefi setið mörg þessháttar
Samkvæmi um dagana, og áður en
lýkur eru heiðursgestirnir vanalega
orðnir að nokkurskonar hálfguðum.
Til dæmis hefir mér oft fundist of
mikil áhersla lögð á líknarstarfsemi
læknanna í stað kunnáttunnar. —
Læknar eru fyrst og fremst að leit-
ast við, að gjöra ákveðið verk fyrir
ákveðna borgun; og þó sú borgun
bregðist stundum, þá er það sam-
eiginlegt fyrir alla lánsverslun. í
borgunum er læknislistin komin á
borð við bifreiðaiðjuna. Ef eitthvað
verður að bílnum okkar sendum við
hann í bílaskála til aðgjörðar. Ef
maður veikist eða verður fyrir
slysi hættir hann að vera maður;
hann er þá biluð vél, sem flutt er
á spítala og tekin þar til aðgjörðar
af einhverjum lækninum.
Doktor Sigurður tilheyrir þeim
flokki læknastéttarinnar, sem óðum
er að hverfa, að minstá kosti í borg-
unum. Á ég þar við heimilis- eða
fjölskyldulæknana. Þeir eru kannske
ekki ævinlega jafnokar sumra sér-
fræðinganna í því, að skera, bæta
eða sauma mannlegan líkama; en
þeir hafa aftur á móti ýmislegt til
síns ágætis, sem sérfræðingarnir
telja fyrir utan sinn verkahring,
sem sé meiri sálarfræðilega innsýn,
samúð og hluttekningu í kjörum
sjúklinga sinna og aðstandenda
þeirra, — og það hygg ég, að Sig-
urður læknir hafi ávalt haft í ríku-
legum mæli.
Þetta tímarit hefir svo oft notið
góðs af penna Sigurðar, að ekki síst
þessvegna langar mig til að færa
honum þakkir og óska honum allrar
hamingju í sambandi við afmælis-
daginn, enda þótt það komi nú eftir
dúk og disk.
G. J.