Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1947, Blaðsíða 51

HÁTT OG LÁGT
33
þetta. . . . Og Bensa og mömmu hans
sagt að ganga úr þessu. Það var
omögulegt að giska á, hvað alt þetta
fólk, sem átti að ganga í þetta, gerði
við Bensa og mömmu hans.. Hann
hafði aldrei heyrt neitt ákveðið um
það. . . .
Donni rendi augunum upp til
Fagurhæða. Þar sá hann ljósin heima
í stóra húsinu og fór að gráta. Og
það stóðu ljósnálar út frá augum
hans, og stungu hann í andlitið. Svo
stungu þær hann í tær og fingur. . . .
Það fór að fjúka úr lofti, og
Donna var orðið kalt. Ekki til neins
að bíða lengur eftir Bensa. Einhver
hafði sjálfsagt gengið í þetta, og
Bensi og mamma hans höfðu
hannske jól, eftir alt saman. . . . Best
að komast heim. . . Já, nú vildi
F’onni að hann væri háttaður ofan í
rúmið sitt. . . . Hann mundi fljótt
sofna. . . .
Þegar Donni stóð á fætur, var
hann allur undarlega stirður, og
fastur hans hálfdofnir, Jólabyrðina
skildi hann eftir við kofadyrnar.
Hann var feginn að losast við þann
úrösul. Svo ef Bensi kæmi heim,
^undi hann finna hann og þekkja
buxurnar.
Og Donni lagði á brekkuna, en þó
hann væri laus við byrðina, fann
hann fljótt, að það var þreytandi að
kafa snjóinn upp í móti. Honum
gekk ferðin seint, en hann var þó
íeginn hreyfingunni, því honum
hlýnaði á göngunni. Það var ólukku
snjódrífan sem var leiðinleg, því
hún gerði alla veröldina gráa, svo
Donni greindi ekki loftið frá land-
inu, nema rétt fram undan sér.
Fyrst var auðvelt að halda strikinu
á ljósin heima á Fagurhæðum; en
brátt urðu öll ljós eins, líkust stórum
loðnum hnyklum, sem glitruðu
alstaðar út í hríðarmuggunni. Þó
færðin væri þung, var hitt verra, að
geta ekki áttað sig á ljósunum. Þau
voru öll lík hvert öðru, og ekki bund-
in við hús eða ljósastaura, og héngu
laus í hríðinni, hvert sem litið var.
En Donni varð að komast heim,
hvernig sem veðrið og ljósin létu.
Og heim kæmist hann ekki, nema að
halda áfram. Það var um að gera, að
ganga og ganga....
Donni var orðinn ósköp lúinn, og
mátti til að komast í rúmið, því
hann var að verða syfjaður. Stund-
um varð gangan léttari. í fyrstu vissi
Donni, að þá var hann farinn að
ganga ofan í móti, og sneri strax á
brekkuna aftur. Svo varð hann svo
þreyttur, að hann varð feginn ef
hallaði undan fæti. Stundum datt
hann í snjónum. Þá hvíldi hann sig
stundarkorn, áður en hann stóð á
fætur aftur. Svo var hann að verða
svo fjarska syfjaður. Og einu sinni
þegar hann datt endilangur á bakið,
fann Donni að snjórinn var mjúkur.
Og snjórinn var líka hvítur. Alveg
eins og rúmið hans.