Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1947, Qupperneq 91

Fyrstu leiðir
Eílir Björn Ól. Pálsson
Eg veit ekki, hvers vegna mér varð
sagan um hana Huldu svo minnis-
stæð. Líklega sökum þess, að ég
hitti hana sjálfa einu sinni í sumar,
og þó var mér sögð saga hennar,
þegar ég var krakki, og þá var hún
löngu dáin. Þið haldið nú kannske,
að þetta sé draugasaga, en svo er þó
ekki, því að ég hefi aldrei skynjað
draug um ævina. Þá munduð þið
sjálfsagt segja, að mig hafi dreymt
þetta. En jafnvel um það þyrði ég
ekkert að fullyrða.
Eg var einn á gönguferð um óbygð-
irnar, langt frá öllum mannabústöð-
um, þar sem veröldin virðist svo
óendanlega stór, og náttúran talar
við mann, eins og maður væri
geitnaskóf á stórum steini, eða
tröllagras í mosató.
_ Þarna uppi undir jöklunum varð
eg gripinn þeirri þægilegu kend, að
ef til vill hefði enginn annar dauð-
iegur maður stigið fæti sínum á
nndan mér á blettinn, sem ég tróð
aðan. Enginn notið þessara sömu
iitbrigða, sem ég nú sá, og enginn
hlÝtt á þessar náttúruraddir, sem
iéku í eyrum mínum.
Tilveran var dásamleg. Eg var
hinn fyrsti maður, sem reikaði um
hina fyrstu jörð, paradís guðanna
^ið nyrsta haf, þar sem sólin skín um
égnættið í júní. — Þá heyrði ég nýj-
hljóm frá ríki jöklanna, gamlan
hekktan hljóm, sem færði mér heim
Sanninn um það, að ég væri ekki
hinn fyrsti maður á hinni fyrstu
jörð. — Gekk ég þá troðnar slóðir,
og var þó svona létt í huga? Hversu
glöð hlaut þá ekki sú mannvera að
hafa verið, sem fyrst steig hér fæti
sínum? Eða hafði hún Hulda, sem
hún amma mín sagði mér frá, gengið
hér á undan mér og safnað þornum
tilverunnar í fætur sér, svo að ég
gæti notið hins góða, safnað því ljóta
til sín, svo að ég sæi aðeins hið fagra?
— Hvaða bölvað vingl var þetta?
Varð ég taugaveiklaður eða brjálað-
ur, þótt ég heyrði seytla einkenni-
lega í læk, svo að það líktist grát-
hljóði? Eg hlustaði og beitti skyn-
seminni. Nei, þetta var ekki í læk.
Það var grátur. Konugrátur. Eg
hafði heyrt samskonar grát fyrr, á
honum varð ekki vilst.
Eg reif mig upp úr tilveru hins
fjnrsta manns, hér var raunveruleiki
á ferðinni. Eg skimaði í allar áttir,
opnaði munninn og veðraði kjána-
lega hingað og þangað. Eg gat ekki
greint, hvaðan gráturinn kom, og þo
heyrði ég hann svo glöggt, lágþung-
an ekkagrát. Eg gat séð ávöl brjóstin
kippast til, heyrði snörlið í tárunum,
sem runnið höfðu fram í nefið, og þó
sá ég konuna hvergi. Þetta fór að
taka á taugarnar. Eg hljóp í allar
áttir eins og hvolpur í bandi, og stóð
svo aftur á sama stað og ég byrjaði
fyrst, jafnfjarri úrlausninni og áður.
Eg beit mig í fingur, til þess að vita
hvort ég fyndi ennþá til. Þessi hel-