Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.06.1931, Síða 38

228
Skrautvasinn.
[Stefnir
enda var það heppilegt, og eg
vissi, að hann var vanur að láta
klukkuna verða svona fimm mín-
útur yfir þrjú, áður en hann
kæmi. Eg var á verði, og nokkru
seinna kom Waterbury másandi
eftir götunni. Eg sá hann hverfa
inn í anddyrið, og svo gekk eg
smáspöl mér til skemmtunar. Það
var heldur ekki ætlun mín að
vera viðstaddur meðan viðburð-
urinn gerðist.
Eftir öllum sólarmerkjum að
dæma, áleit eg, að slæðan myndi
fallin frá augum Sippys svona
horter yfir þrjú. Þess vegna sneri
eg nú þangað og skakklappaðist
upp stigann. Eg gekk í gegnum
dyrnar, sem vissu inn í skrifstof-
una og bjóst við að hitta Sippy,
— en þið getið ímyndað ykkur
undrun mína og angur, er eg
hitti Waterbury þar í hans stað.
Hann sat við skrifborðið og las
í blaði, eins og hann væri heima
hjá sér. Auk þess sást ekki hveiti-
sletta á honum.
Jeremías minn!
Það hafði farið fyrir mér eins
og Napóleon! Hver hefði líka
getað ímyndað sér, að karl-
skrattinn væri svona frekur (þó
að hann væri rektor), að ryðj-
ast beint inn á einkaskrifstofuna
í stað þess að hegða sér eins og
kristnum manni sómdi og ganga
í gegnum fremra herbergið. -—
Hann lypti upp trjónunni og leit
á mig.
„Hvað“.
„Eg var að svipast um eftir
Sippy“.
„Herra Sipperley er ekki við
sem stendur“.
Það var illskuhreimur í rödd-
inni, svo að hægt var að geta sér
þess til, að hann væri önugur yf-
ir að bíða.
„Hvernig gengur það?“ spurði
eg til að reyna að rjúfa þögn-
ina, en hann var aftur tekinn að
lesa, eins og hann vildi segja,
að eg væri algjör óþarfagripur á
skrifstofunni.
„Fyrirgefið þér?“
„Það var ekkert!“
„Þér sögðuð eitthvað".
„Eg spurði, hvernig það
gengi“.
„Hvað þá?“
„Svona almennt".
„Eg veit ekki, við hvað þér
eigið“.
„Jæja“, sagði eg.
Eg fann, að það var ekki gam-
an að fá karlfauskinn til að opnft
skjóðuna, því að hann virtist
ekki fús til þess.
„Gott veður í dag“, sagði eg-
„Já“.