Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.06.1931, Side 71

Stefnir]
Stjórnarfarið.
261
senda gæðinga sína til annara
landa, þegar þá langar til?
Eða að taka þaðan peninga til
þess að stofna ný störf og em-
bætti án lagaheimildar, náttúr-
lega til þess að láta einhvern
flokksmann fá það?
Eða þá nýjasta tiltækið, að
taka þúsundir, og tugi þúsunda,
til þess að gefa út bækur og
dreifa þeim um allt land sér til
framdráttar? Nýlega var gefið
þannig út rit um eitt af mestu
verzlunarfyrirtækjum landsins,
Kaupfélag Eyfirðinga, prentað á
afardýran pappír í einhverju
stærsta upplagi, sem komið hef-
ir út á íslandi. Þar eru myndir
af húsbákni því, sem félag þetta
hefir reist sér, forstjórum o. s.
frv., og verður vafalaust hulinn
leyndardómur til hinnsta dags,
hvernig stjóm getur tekið sér
heimild til þess að sóa fé al-
mennings í annað eins og þetta.
Þó tekur út yfir, ef satt skyldi
reynast, að stjórnin ætli að láta
ríkissjóð kosta heljarmikið póli-
tískt agitations-rit um Framsókn-
arstjórnina. En þetta er svo ó-
trúlegt, að jafnvel þessari stjórn
®r varla ætlandi svo augljóst rán
a opinberu fé, eins og það væri.
Þetta efni, um ráðvendni
^tjórnarinnar, um meðferð þess,
sem henni er falið til gæzlu, væri
efni í heila bók, væri það krufið
til mergjar. En hér hefir verið
dregið fram nógu margt í þessu
efni til þess að lesendumir geti
myndað sér sinn eigin dóm um
þennan þátt stjómarfarsins.
5. DUGNAÐUR OG ATORKA.
„Er hún ekki dugleg, fyrst
hún er vargur?" var kona ein
skapstór vön að spyrja, er hún
heyrði um konur getið, er skap-
stórar voru.
Svona spyrja líka sumir um
stjórnina. Þó hún berjist ódrengi-
lega og svíki loforð sín, þó að
hún sói fé með vafasömum heim-
ildum og dragi taum sinn og
sinna manna — þá fyrirgefst allt
þetta (það væri óskandi, að þess-
ir menn væri jafnfúsir að fyrir-
gefa persónulegar móðganir eins
og móðganir við þjóðina) — af
því hvað rífandi dugleg stjórn-
in er.
Þetta er náttúrlega siðspill-
andi tal, því að enginn dugnaður
á að geta fríað menn frá si?-
ferðilegri ábyrgð athafna sinna,
og skömm á að skella á þeim,
sem hana fremur eins fyrir því,
þó að hann hafi einhverja kosti
með. Ekki afsakar það þjófinn