Tímarit Máls og menningar - 01.05.1948, Qupperneq 64

54
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
og óhagganlegur sem áður, þrátt fyrir höggið; rústir hins gríðar-
stóra ráðhúss borgarinnar; heil röð af gömlum og úreltum banka-
byggingum, eins og háðsmynd af hrynjandi efnahag); og á götun-
um hræðilega útleiknum farartækjum — beygluöum reiðhjólum í
hundraðatali, strætisvagnagrindum og bifreiðaræflum — sem allt
í eiuu höfðu staðnæmzt. Föður Kleinsorge ógnaði. að öll þessi auðn
og eyðilegging, sem fyrir augun bar, skyldi hafa orsakazl i einni
svipan af einni einustu sprengju. Um það leyti, er hann kom að
miðbiki borgarinnar, var orðið mjög heitt í veðri. Hann fór inn i
Yokohama-bankann, sem hafði komiö sér fyrir í bráðabirgða af-
greiðsluskýli á neðstu hæð byggingar sinnar, lagði inn peningana,
gekk heim að trúboðsstöðinni, til þess að líta rétt einu sinni enn á
rústirnar, og hélt síðan aftur til klaustursins. Þegar hann var kom-
inn um það bil hálfa leið þangað, fór honum að líða all-einkenni-
lega. 'l'öfrataskan svonefnda, sem nú var galtóm, virtist allt í einu
verða ógurleg byrði. Hann varð máttlaus í hnjáliðunum og hann
verkjaði í allan skrokkinn af þreylu. Með mikilli áreynslu tókst
honum þó að komasl til klaustursins. Ekki sá hann ástæðu til þess
að minnast á máttleysi sitt við hina jesúítana. En tveimur dögum
seinna, er hann gerði tilraun til að syngja messu, fékk hann svima
og varð að lokum að hætta við guðsþjónustuna. Morguninn eftir
þegar forstöðumaðurinn skoðaði eins og hann var vanur lítilfjör-
legu en samt ógrónu hruflurnar á föður Kleinsorge, spurði hann
undrandi: „Hvernig hafið þér farið með þessi meiðsli?“ Þau
höfðu þá rifnað upp og voru oröin rauð og þrútin.
Frú Nakamura, sem hvorki hafði sviðnað né hlotið nein önnur
sár, var að klæða sig í íbúð mágkonu sinnar í Kabe, ekki allfjarri
Nagatsuka, að morgni 20. ágúst. Henni hafði verið hálf flökurt alla
vikuna, sem hún dvaldi með börnum sínum í klaustrinu á vegum
föður Kleinsorge og hinna prestanna. Nú tók hún eftir því, þegar
hún fór að greiða sér, að í fyrsta skipti, sem hún renndi greiðunni
gegnum hárið, fylgdu henni stórar hárflyksur. í annaö skiptið fór
á sömu leið, svo að hún hætti strax að greiða sér. Næstu þrjá eða
fjóra daga hélt hárið áfram að detta af henni sjálfkrafa, þar til hún
var oröin nauðasköllótt. Hún hætti að fara út og reyndi að láta
engan sjá sig. Þann 26. ágúst var bæði hún og yngri dóttir hennar,