Tímarit Máls og menningar - 01.05.1948, Blaðsíða 78

68
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
verja menn algerlega geislunarveiki. Þessar og aðrar upplýsingar,
sem enn voru hernaðarlegt leyndarmál í Bandaríkjunum, létu vís-
indamennirnir prenta og fjölrita og hefta saman í litla pésa. Banda-
ríkjamönnum var kunnugt um þessa pésa, en að leita þá uppi og sjá
til þess, að þeir kæmust ekki í rangar hendur, hefði kostað setu-
liðsstjórnina gífurlega aukningu lögregluliðsins bara til þess arna.
Satt að segja fannst japönsku vísindamönnunum frekar spaugilegar
tilraunir sigurvegaranna til að halda leyndri klofningu atómsins.
Seint í febrúar 1946 kom einn af vinum ungfrú Sasaki lil föður
Kleinsorge og bað hann um að heimsækja hana á spítalanum. Hún
var að verða æ meir hugsjúk og bölsýn og virtist hafa lítinn áhuga
á að lifa. Faðir Kleinsorge heimsótti hana nokkrum sinnum. í fyrstu
heimsókninni hélt liann uppi almennum samræðuin, dálítið hátið-
legum og með samúðarvott í rómnum, en minntist ekki á trúmál.
Það var ungfrú Sasaki sjálf, sem byrjaði að tala um þau i annað,
skipti, er hann Ieit inn. Það leyndi sér ekki, að hún hafði áður
átt samræður við kaþólskan mann. Hún spurði afdráttarlaust: „Ef
guð yðar er svona vænn og góður, hvernig getur hann þá látið fólk
kveljast svona?“ Og hún benti með hendinni eins og til að sýna
honum visinn fótinn, hina sjúklingana í stofunni og allar hörmung-
arnar í Hiroshima yfirleitt.
„Barnið mitt,“ sagði faðir Kleinsorge, „maðurinn er ekki nú
eins og guð ætlaði honum að vera. Hann hefur fallið úr náðinni
fyrir syndina.“ Og hann héll áfram og gaf henni skýringar á ástæð-
um allra hluta.
Það barst frú Nakamura til eyrna, að smiður frá Kabe væri að
byggja fjölmarga timburkofa í Hiroshima. sem liann leigði fyrir
fimmtíu yen á mánuði — 3,33 dollara eftir hinu ákveðna gengi. Frú
Nakamura var búin að glata skilríkjum sínum fyrir skuldabréfum
og öðrum stríðstímásparnaði, en til allrar hamingju hafði hún
skrifað hjá sér öll númerin rétt nokkrum dögum fyrir sprenginguna
og hafði tekið blaðið með sér til Kabe. Þegar hár hennar var orðið
það mikið, að henni fannst hún geta sýnt sig, fór hún því í við-