Tímarit Máls og menningar - 01.03.1952, Síða 64

TH O R VILHJALMSSON:
Un Ajenjo, Salvatore
Kirkjuklukkan slær þrjú liögg þung og drungaleg seni orka eins og
sprengjur úr ílugvél í þrunginni þögninni og sökkva djúpl í heita
kyrrðina, svo er aftur hljótt.
Eftir hverju híður þú, segir hann. Hún svarar engu.
Sólin steypir heitu geislaflóði sínu yfir horgina og göturnar hafa
tæmzt fólki, hún er heit og gul meðan siesta stendur yfir. Allt í kring
er brún háslétlan sviðin af eilífri sól, hún nagar landið og það er ault
og dault og borgin vekur undrun ferðamannsins sem leið á um er hún
rís skyndilega upp af eyðilandinu óskýranleg sviðin og ófrjó, heit og
gul með óendanlegan hreyfingarlausan trega tímalausan og mállausan
með svartklætt fólk sem stendur þögult og dæmt í smáhópum eða mókir
undir húsveggjum, andlitiri dökk og rúnum rist, hörð og meitluð og
svipbrigðalaus en augun myrk og sorgbitin og vonlaus fylgja ferða-
manninum sem kemur einu sinni á ári en enginn segir neitt. Það er eins
og drepsótt hafi geisað og lamað allt með kverkataki sínu. allt er þögult
og dæmt og ásakar guð.
Þau sitja áfram á veitingastaðnum og þegar hún svarar ekki horfir
hann snöggvast á hana, á svart hár hennar hrynja með stórum öldum
niður á bakið, hún horfir í gaupnir sér og andlit hennar sem hann sér
frá hlið er það eina líf sem er til í eyðilandinu. Það er dökkt og fíngert
og indverskt, lokað tímanum, í djúpum hennar blundar tímalaus mystík
Austurlanda. Hún þegir.
Hann klappar sainan lófum og veitingamaðurinn Salvatore kemur úr-
illur og svartur með óhreina svuntu hundna framan á sér og andlit hans
sem ekki þekkir sápu virðist einnig hafa sagt sig úr lögum við rakhníf-
inn síðustu daga. Un cafe más, segir hann við veitingamanninn Salva-
tore.
Salvatore svarar engu en hverfur inn fyrir rauðan dúk með gulum
röndum strengdan fyrir myrkrið í veitingakytrunni. Hann bölvar
hressilega fyrir innan og kernur aftur með svart kaffi eftir drykklanga