Tímarit Máls og menningar - 01.03.1952, Qupperneq 72

VALDIMAR OSSURARSON:
Uni skólamál
i
Skólamál okkar Islendinga eru í deiglunni nú, og eiginlega á merki-
legum tímamótum. Við bjuggum viÖ fræðslulög frá 1907 í tæp 40 ár.
Svo kom skólalöggjöfin nýja 1946.
Aðalgallar fræðslulaganna voru löngu konmir í ljós, en þeir voru
einkum að ætla öllum börnum sama nám og gera sömu námskröfu til
allra barna. Gallanna gætti því meir. því lengri sem skólaskyldan var.
og því lengur sem skólinn stóð árlega. Nokkur hluti barnanna gat aldrei
valdið lexíunáminu eða varð aldrei námsbókarhæfur í barnaskóla. Á
þessu átti nýja skólalöggjöfin að ráða bót að nokkru leyti með verk-
námsdeildum. Þær eiga að vísu erfitt uppdráttar vegna kostnaðar og
búsnæðis- og áhaldaleysis.
En lenging skólaskyldunnar um eitt ár hefur sannfært fjölda skóla-
manna um, að betur má ef duga skal. Það þarf að fara fram gagn-
gerð breyting á starfsháttum barnaskólanna og jafnvel framhaldsskól-
anna, að sumra dómi, ef lenging skólaskyldunnar á að verða fjöreggg
okkar. 1 þann streng var sterklega tekið á nýafstöðnu uppeldismála-
þingi hér í Reykjavík.1)
II
Þegar ég var í kennarakólanum fyrir 30 árum voru þar kennarar,
sem höfðu margt nýtt að flytja nemendum sínum. Einn þeirra varð
fræðslumálastjóri. Eg vænti nýjunga og breytinga til bóta, sem aldrei
komu ofan frá, en kennarar látnir einir um. Ef þeir vildu fórna ein-
hverju af sínum litlu launum og leggja sig í að brjóta hefðbundinn
1) Greinin er skrifuð í júní 1951. Höf.