Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Síða 29

UM ÍSLENZKA LJÓÐLIST
Hér er að nýju slegið á skíran streng fornyrðislagsins og síðan enn í
snilldarþýðingu Jóns Þorlákssonar á Paradísarmissi Miltons:
Blíður er sá ilnnir
er upp af jörð,
eftir regn rakri,
rauk í blóma.
Blíð er kvöldkoma
í kælu mildri
og hljóðlát gríma
með helgum sér
fagurrödduðum
fugli þessum —
Þessir voru hinir hóglátu undanfarar stórskáldanna sem spruttu upp hvert
af öðru á öldinni sem leið og höfðu hið gamla guðamál fullkomlega á valdi
sínu — að vísu með ívafi aldalangrar reynslu og flugi nýs þjóðarmorguns í
súgnum.
Bjarni Thorarensen hóf þannig kvæði sitt um Veturinn:
Hver ríður svo geyst
á gullinbrúvu
hávan of hifin
hesti snjálitum,
hnálega hristanda
hrímgan makka,
eldi hreyfanda
undan stálsköflum?
Jónas Hallgrímsson byrjar kvæði sitt, Söknuður, á þessa lund:
Man ég þig, mey,
er hin mæra sól
liátt á himni blikar,
man ég þig er máni
að mararskauti
sígur silfurblár.
Matthías Jochumsson yrkir svo í minningarljóðum um Guðbrand Vigfús-
son:
Glömruðu gunnhlífar,
en ég geigs kenndi,
hlömmuðu hásalir,
hurfu goðmegin:
123