Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Side 61

BAI JU-YI*
(772—846)
Höfðingjabragur
Roggnir og hnakkakertir hleyptu þeir jramhjá,
Ijóminn aj gullnum reiSlygjunum lýsti upp veginn.
Ej vegjarandinn spurSi hver vœri hér á ferS,
var lionum svaraS: HirSmenn keisarans.
ASalsmennirnir háru rauS klœSi,
marskálkarnir linda úr purpura;
mikiUátir kváSust þeir halda til fagnaSar;
eins og vindhröS ský hárust þeir framhjá.
Hverskyns kostmeti sveigSi horSin,
glóaldin komin liandan yfir þúsund fjöll,
villidýrabráS komin um óraveg.
Þeir borSuSu sig rnetla og ánœgSa,
þeir drukku sig reifa og hugdjarfa.
Sama ár kom ekki dropi úr lojti sunnan vatna.
Borgarbúar seldu sitt eigiS hold
— sem nautpeningur vœri.
SKÚLI MAGNÚSSON þýddi úr kinverskii.
* Gamla stafsetningin: Pai Chu-yi (framborið’: bæ dzú i).
155