Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Side 64

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fyrir réttvísinnar stóli skyldi Lauga
frambera þaS, sem hún sjálf kunni
skil á, og virtist sízt til of mikils
mælzt, þar sem hún hafði byggt eitt
herbergi meS Gunnu bæSi fyrir
hlöSuævintýriS og síSar og allt til
þessa dags, og mátti henni því vera
gerla kunnugt um öll ástandsafbrigSi
hennar líkama um viSkomandi tíma-
bil. Hver merki sá hún þess, aS her-
bergisnautur hennar hafSi gengiS
meS barni ? Hver voru merki þess, hve
hún þreknaSi, er líSa tók á vetur og
vor? Hve miklu jók hún í mittis-
strengi sína? Hver voru ótvíræS
merki þess, er hún allt í einu slaknaSi
um miSju?
Þá gerist þetta undarlega í málinu,
aS stúlkan, sem stóS aS kærunni og
hleypti af stokkunum stórfelldustu
réttarhöldunum, sem fram höfSu far-
iS í byggSarlaginu, svo lengi sem sög-
ur fóru af, hafSi engin svör fram aS
færa viS þessum spurningum réttvís-
innar. Hún sagSi aS vísu, aS sér hefSi
sýnzt stelpan þrekna, en hún sá aldrei
færilykkju í nokkru fati, og þó gekk
Gunna í sömu fötunum bæSi fyrr og
síSar. Og þegar allir hinir heimilis-
manna lýstu því yfir undir eiSstiIboS
frammi fyrir réttvísinnar stóli, aS hjá
sér hefSu aldrei vaknaS grunsemdir,
aS ákærS ungfrú gengi meS barni, þá
varS þaS ekki þungt á vogarskálum,
þótt einni stúlkukind, sem allir hér-
aSsbúar vissu aS keppti viS Gunnu
stallsystur sína um ástir einkasonar-
ins á heimilinu, hefSi sýnzt eitthvaS,
þar sem hún hafSi aldrei komiS auga
á nokkurt mælanlegt teikn.
En Lauga var ekki af baki dottin.
Hún lét ekki vísa sér frá réttinum.
Hún vissi þetta meS vissu. Þær höfSu
veriS herbergisnautar hátt á fjórSa
ár og fylgdust vel hvor meS annarrar
högum. Lauga bauS réttvísinni eiS út
á þaS, aS frá hlöSukvöldinu sæla og
þar til í júlímánuSi næsta ár sýndi
Gunna aldrei minnsta vott þess kven-
lega sjúkleika, sem brá annars aldrei
hnitmiSaSri reglu sinni. Þá stóS rétt-
vísin á fætur og tilkynnti í gaman-
semi, aS þaS mætti alveg eins dærna
hana í tugthúsiS fyrir aS hafa á klæS-
um eins og hverja aSra konu fyrir aS
hafa ekki á klæSum. En þá hvessti
Lauga brúnir og tilkynnti réttvísinni,
aS hún gæti ósköp vel hætt viS aS
segja þaS, sem hún ætlaSi aS fara aS
segja. En sagt skyldi þaS á öSrum
stöSum og þaS látiS meS fylgja, aS
þetta hefSi réttvísin ekki viljaS heyra.
Þá settist réttvísin aftur í stólinn
sinn. HvaS hafSi hún þá fleira aS
segj a ?
Hún ætlaSi aS fara aS segja frá at-
burSum hinnar miklu nætur, aSfara-
nætur fyrsta fardags, næturinnar áS-
ur en Sveinn dvergur kom meS allt
sitt hafurtask aS Gesthúsum á leiS
sinni aS Björgum.
Og hvaS gerSist þessa nótt?
158