Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Síða 70

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
ekki þótti líft í húsum inni öðrum en
þeim, sem mestu þreki voru gæddir,
og bárust kvalaóp um þveran dalinn
og bergmáluðu frá báðum hlíðum. En
svo var máttug náð guðs og kunnátta
mannanna, að lífi sveinsins tókst að
bjarga. Gengu miklar sögur um ná-
lægar sveilir urn þá athöfn, er lær-
leggur var skorinn og sagaður uppi
undir nára, vaðið með hnífa inn í
sjálft augað og lifandi hold saumað
sarnan í kinnfillum. Og með guðs
hjálp og góðra manna og margkunn-
andi læknishanda gerðust þess allar
horfur, að sveinninn, sem dauðinn
þóttist hafa þrýst á innsigli sínu,
mundi geta lífs notið, einfættur og
einsýnn.
En eitt er það að kalla dauðvona
svein til lífs á ný, og annað hitt að
komast til óvefengjanlegrar niður-
stöðu um það, hverjum ber að greiða
þann kostnað, sem af þeim tiltektum
leiðir. Þegar Páll oddviti í Gesthúsum
kom heim úr sláturför til kaupstaðar,
beið hans bréf frá oddvita Dala-
hrepps, þar sem með fylgdi reikning-
ur yfir útlagðan kostnað við að
bjarga lífi Finnboga Ulfarssonar frá
Birkihlíð ásamt kröfu um, að sá
reikningur væri greiddur af Ey.rar-
hreppi, og vitjaði sá hreppur þessa
ungmennis og tæki drenginn að sér
til ráðstöfunar og forsjár. Nú var það
hvort tveggja, að meðfylgjandi reikn-
ingur var ofboðslega hár, og hitt þó
enn verra, að þess voru engar líkur,
að ungmenni þetta mundi nokkurn
tíma verða þess megnugt að geta unn-
ið fyrir sér, en fregnir bentu til þess,
að svo magnaðs læknisdóms hefði
það notið, að þess væri lítil von, að
dauðinn kæmi af sjálfsdáðum til
hjálpar fátæku sveitarfélagi. Það væri
því harla ólíkt Páli í Gesthúsum að
móttaka slíkan kross á það sveitarfé-
lag, sem hafði falið honum forsjá
sína, fyrr en í fulla hnefana. Hann
reit því oddvita Dalahrepps með
næsta pósti og færði þar óhrekjandi
sönnur á, að Eyrarhreppur hefði eng-
urn skyldum að gegna við nefndan
svein, Finnboga Úlfarsson, þar sem
foreldrar hans höfðu ekki dvalið í
sveitinni lögákveðinn tíma til að afla
sér þar sveitfestu og téður sveinn auk
þess borinn í öðru byggðarlagi. Er
þar skemmst frá að segja, að oddviti
Dalahrepps reit nú annað embættis-
bréf til oddvita Fljótahrepps, en það-
an fluttu þau hjón til Birkihlíðar.
Bréf fékk hann innan tveggja mánaða
þar frá, þar sem oddviti Fljótahrepps
tjáði með óhrekjandi rökum, að hans
hreppur væri engum skyldum bund-
inn við téð ungmenni. Ulfar Sveins-
son og hans ektakvinna fluttu til hér-
aðsins norðan úr Sléttuhreppi og
höfðu aldrei unnið sér sveitfestu í
Fljótahreppi, og nefndur Finnbogi
var ekki borinn, er þau fluttu þaðan,
og þess engin merki, að hans væri
von.
Nú var mál þetta orðið svo marg-
164