Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Síða 73

GUÐRUN I GESTHUSUM
við, tók hann á sína arma, það var
honum líkt að geta ekki sætt sig við
að tapa þessu máli á kostnað sinnar
sveitar. Hitt lá heldur ekki í láginni,
að ákvörðun þessa tók hann þá fyrst,
er hann hafði haft tal af konu sinni,
og hrátt var það almannarómur, að
það var hún, sem réð þessum gerðum.
Um vorið fór Páll sjálfur með ann-
an mann að sækja drenginn frá Birki-
hlíð. Það var í vikunni fyrir hvíta-
sunnu. A hvítasunnudag var fjöldi
fólks saman kominn að Stað til að
hlýða messu. Þar var komin Guðrún í
Gesthúsum með fimm hörn sín og hið
sjötta undir belti. Er messufólk beið
síðustu hringingar úti fyrir kirkju-
dyrum, þá bar þar að Pál í Gesthúsum
og förunauta hans, og reið Birki-
hlíðardrengur hesti húsfreyju á milli
þeirra. Páll stökk af baki hesti sínum,
gekk til konu sinnar og barna og
minntist við þau. Förunautur tók að
leysa hnúta þeirra banda, er í öryggis-
skyni bundu saman hest og drenginn,
sem hafði aðeins einn fót til stuðnings
við síðu hestsins.
En um það bil sem bönd voru laus,
stóð Guðrún í Gesthúsum við hlið
hestsins, og sveinninn hné í faðm
hennar. Hún hélt honum útréttum
örmum eins og nýfæddu barni, og
augu hennar hvíldu á honum um
stund. Þá dró hún til sín arma og bar
sveininn upp að andliti sér og þrýsti
kossi á örið eftir krumma. Ifún sökkli
sér í heiðblátt auga, sem starði á hana
milli ótta, undrunar og barnslegrar
ástar, beygði höfuð sitt á ný og þrýsti
kossi á augað, þar sem ekkert var ann-
að en samangróin augnalok. Og
hringjarinn gleymdi að hringja, enda
höfðu allir gleymt því, til hvers menn
voru hér saman komnir. En það sáu
það tvær nágrannakonur og báru það
hvor í sínu lagi sem einum munni, að
þá er Guðrún í Gesthúsum sleit kossi
sínum og sökkti augum sínum á ný í
þetta afmyndaða andlit, þá opnaðist
hið blinda auga drengsins, og þar sá
einnig í hyldjúpan himinbláma. Og
eins og andblæ, sem ekki hreyfir hár
á höfði, sáu þær bros breiða sig yfir
andlit húsfreyjunnar í Gesthúsum, og
gegnt því brosi laukst augað á ný, en
blámi hins augans dýpkaði, og á botni
dýpis þess sindraði á demanta slíka,
sem um getur í ævintýrum Austur-
landa. Þá gekk húsfreyja til kirkju
með sveininn upp við brjóst sér. Og
svo setti hún hann á kné sér og hallaði
honum upp að sér. Hin börnin, fimm
að tölu, komu í röð á eftir og settust í
bekkinn hjá móður sinni, hið yngsta
í kné elztu systurinnar. Þá laut prests-
konan að eyra sessunautar síns og
hvíslaði:
Það er meira barnalánið sem hún
hefur hún Guðrún í Gesthúsum.
167