Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Síða 68

Tímarit Máls og menningar
5
Þeir tóku daginn snemma, heimtuðu seðla á skrifstofunni, því þeir voru
þyrstir og ball í kvöld.
Stúlkan sagði það væru engir seðlar til. Það væri nýbúið að borga fólkinu
út. Gátu þeir ekki komið á morgun.
Þeir spurðu hvesslags náútgerð þetta væri, engir seðlar. Fór skuldakóngur-
inn kannske með kassann í gær.
Þá glotti stúlkan.
Þeir þjörkuðu góða stund, hótuðu uppsögn unz forstjórinn kom og fleygði
fimmhundruðkalli í hvern þeirra.
Það var biðröð á pósthúsinu út á götu, brennivínsandlit á flestum.
Þeir létu soðninguna lönd og leið, hófu drykkjuna og kytran dunaði af söng
og glaumi.
Það var ruddi í honum, dökkar skýjahrannir í hafi og ekki sj óveðurslegt.
Þeir fóru á ballið um kvöldið.
Það var þá sem Karl Jóhann náði sér í stelpu. Hún var nýkomin úr sveit-
inni, hafði ekki hleypt heimdraganum fyrr. Hún var dálítið stirð í dansi.
En hver tók eftir því í þrengslunum.
Félagarnir hurfu í hringiðuna og þegar hleypt var út, var hún ennþá hjá
honum.
Það var þröng fyrir dyrum, skæruhernaður og heitingar. Hann náði í káp-
una hennar, ruddi þeim braut út á götuna. Það hafði fryst og slabbið orðið
að þunnu hemi, sem brast undir fótum þeirra. Úrsynningurinn hafði lækkað
seglin og jökullinn uppi í fasta landinu glóði í tunglskininu.
Nokkrir formenn biðu sjóbúnir fyrir utan og gripu menn sína glóðvolga.
Húsin í nágrenninu bergmáluðu af söng, slagsmálum og fótataki. Og í því
þau ætla yfir götuna áleiðis að flökuninni þar sem hún náttaði sig er klappað
á öxl hans.
Ræs, Kalli!
Það var eins og að fá yfir sig úr fullri vatnsfötu að óvörum, enda varð
hann ókvæða við.
En kallinn var ekkert annað en blíðan, sagðist einu sinni hafa verið ungur.
Fylgdu stúlkunni þinni heim Kalli minn. Við erum hvort sem er orðnir
á eftir tímanum.
Hann kyssti hana úti fyrir flökuninni í tunglskininu og hún sagðist vonast
til að sjá hann seinna.
58