Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Qupperneq 70

Tímarit Máls og menningar
um. Kallinn stendur við stýrið, gleiður með poka aftan fyrir í buxunum og
hvessir augun gegnum hverfirúSuna. Allt í einu leggur hann stýrinu hart í
stjór, slær af. Hann opnar hliSargluggann, skimar út.
Landþemurnar varpa rauSu og grænu út í ofsann.
Er eitthvaS aS?
ÞaS hefur kannske veriS missýning, segir hann. ÞaS var eins og bjarmaSi
fyrir einhverju hér á stjómborSa, líkast rakettu væri skotiS.
Hann snýr bátnum uppí, lætur hann malla í kvikuna.
ÞaS væri ekkert undarlegt þó eitthvaS kæmi fyrir í þessum helvítis látum.
Hann mundi ekki eftir öllu verra sjóveSri og var þó búinn aS slarka þau mörg.
Hann fær vélstjóranum stýriS í hendur, opnar fyrir tækiS og stillir á neyS-
arbylgju. ÞaS er eins og tækiS ætli aS springa utan af þrýstingnum. ÞaS
brakar marrar og brestur. Og svo kemur þaS.
Bátar og skip eru beSin aS svipast um eftir M/B Sæfara. Hann hafSi sent
frá sér hj álparbeiSni, síSan ekki söguna meir.
MaSur finnur þetta orSiS á sér, segir kallinn. ÞaS er eins og hvíslaS sé í
eyra manns.
Þeir drífa sig í gallann, binda hatt undir kverk og eru til í allt.
Allt í einu birtir umhverfis þá. Flugeldi er skotiS upp beint í stefnu. Hann
fer boglaga braut yfir þeim, lýsir upp myrkriS og fellur skammt frá þeim
í úfiS hafiS meS snöggu hvæsi.
Allir framá!
Hann kveikir á kastaranum, leitar á bæSi borS og í hringlaga glampanum
sjá þeir bátinn beint í stefnu. AnnaS veifiS ber hann hátt viS himinn, hitt
veifiS týnist hann milli falda og þaS brimar á honum eins og skeri.
Klárir!
Skrúfan sker áfram.
Þeir raSa sér út viS borSstokkinn, einbeittir menn í gulum sjóstökkum.
Ég læt hann reka á okkur, segir kallinn. AnnaS er ekki vogandi.
Þeir greina höfuS mannanna og herSar undir þakinu, föl andlit og annar-
leg. Þeir eru þrír, formaSurinn og tveir hásetar, vélstjórann og kokkinn vant-
ar. FormaSurinn sjóhrakti er daufur og vonleysislegur. Hann drúpir höfSi
og stórar hendur eiga sér hvergi athvarf.
ÞaS er velkomiS aS leita betur, segir kallinn.
Ég er hræddur um þaS sé ekki til neins, Sæmi minn. Þeir eru ekki ofan
sjávar. Hann hvíslar þetta og gefur öSrum hásetanum auga um leiS. En hann
hefur heyrt þaS. Þetta er ungur maSur.
60