Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Qupperneq 77

Tíu á Höfðanum
Á bylgjunni er væll í mörgum, aðrir íbyggnir og má greina í hljómi radd-
arinnar, að þeir eru að fá’ann þótt þeir berji sér.
0, maður kannast við þetta, segir kallinn. Þeir afla bezt, sem væla mest.
Það er eins og þeir fylli á landleiðinni.
Sjálfur hefur hann tækið opið, drekkur í sig fréttirnar með uppáhellingn-
um og vælir meir en nokkur annar.
Það varð uppi fótur og fit þegar þeir komu að. Þeir sem höfðu tekið
dallana um borð, fleygðu þeim aftur í land, heimtuðu smiði og bjuggust
til neta. Verstöðin, sem fyrir nokkru hafði hamað sig í veðurham dægranna,
iðar nú öll af lífi. Ljós fiskiðjuveranna speglast í kyrri höfninni og loftið
titrar af vélagný.
Hann hittir stúlkuna í kvöldmatarhléinu. Hún var í hvítum sloppi, sem
féll þétt að grönnum líkama hennar, með hátahúfu á höfðinu og andlit hennar
ljómaði er hún leit hann. Hún hafði þekkt bátinn.
Mikið var hann hlaðinn. Hún hafði verið hrædd um hann sykki.
Það er ekki mikil hætta á því, sagði hann. Blíða um allan sjó.
Það verður unnið til miðnættis, sagði hún og þrýsti armi hans. Ekki
veitir af.
Það var glettinn tónn með angurværum undirhljóm í rödd hennar.
Það er allt svo dýrt og ef ég væri svo eins og ég held.
Hann fékk hrísling um sig. Hvað var hún að fara?
Kannske var það bara hugarburður.
Er eitthvað að? spurði hann eftir langa þögn.
Veit það ekki. Það er kannske hetra hann viti það strax. Hún hafði aldrei
verið svona einkennileg, óglöð og svimagjörn. Það voru þó nokkrir dagar
komnir yfir hennar venjulega tíma. Kannske var það bara vinnan, vökurnar
og skarkalinn. Hún var ekki vön svona hávaða.
Þú segir ekkert, sagði hún því hann var óvenju þögull.
Hvað er hægt að segja?
Ertu ekki glaður?
Yfir hverju?
Ef ég væri svona.
Vertu ekki að þessu bulli.
Augu hennar dökknuðu í myrkrinu og hönd hennar dróst úr olnbogabót
hans.
Jæja, þú tekur þessu þá svona.
Hún stóð stíf fyrir framan hann og andlit hennar var kalt og fölt í kvöldinu.
67