Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Síða 78

Tímarit Máls og menningar
Þú ætlar kannske að neita.
Vertu ekki með þennan barnaskap, sagði hann. Kysstu mig.
Hún kom aftur til hans, hjúfraði sig að honum þar til tímamerki hrað-
frystistöðvanna sleit þau í sundur.
Hann var svo viðutan og úti á þekju þegar hann kom um borð að strák-
arnir höfðu orð á því.
Hvað var að sjá hann?
Sjá mig?
Þú ert eins og útburður. Var hún nú að segja þér upp skutlan?
Þeir höfðu lokið löndun og óðu um lúgarinn eins og hvalir illa smúlaðir
og slorugir, rifu í sig kostinn eins og úlfar.
Hann blóðlangaði til að hreyta í þá, segja þeim að andskotast upp og
smúla sig betur. Hann hafði þrifið allt til á landleiðinni og loks var sjáan-
legt að hér var mannabústaður. En nú var lúgarinn likastur svínastíu. En
stýrsi tók af honum ómakið.
Andskotans drullusokkar getið þið verið, strákar. Afhverju hengið þið ekki
upp af ykkur stakkana?
Hvar er stakkageymslan ?
Það var Anton, sem spurði.
Hér eru nógir snagar, sagði stýrsi. Ekkert mjálm.
Þetta er það eina, sem þú getur sagt, Jói, sagði Anton. Ekkert mjálm.
Það eina, sem ég krefst af ykkur, strákar mínir, er að þið gangið eins og
menn um þessa vistarveru. Þetta er okkar heimili á sjónum. Hér eigum við
að éta og sofa. Það er því ekki til of mikils mælzt að þið vaðið hér ekki
um eins og svín. Eða hvað finnst ykkur sjálfuin?
Þeir samþykktu það allir utan Anton.
Þið þessir yfirmenn sem eigið að heita eru ekki hótinu betri. Andskotans
drulluháleistar frá toppi til táar. Ekkert annað en hrokinn og röflið og hafið
þó ekki nema punginn.
Þér ferst Sámur að gelta, sagði stýrsi. Þú sem ekki bættir á línuna.
Jæja, sagði Anton. Bætti ég ekki á.
Nei, sagði stýrsi. Þú ert það mesta helvítis ídjút, sem skríður á jörðinni.
Svona kallar eins og þú og þínir líkir, ættu að flengjast á almannafæri.
Það var ekki nóg þú svikir sjálfan þig, heldur einnig félaga þína og útgerð-
ina, enda skáru þau sig úr bjóðin þín, aldrei á þeim branda.
Eftir sennu þessa var þögn í lúgarnum og grunnt á því góða milli þeirra
félaganna.
68