Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Síða 79

Tíu á HöjSanum
Um nóttina þegar allir voru lagztir fyrir, hrotusónatan í algleymingi, vakir
Karl Jóhann einn og starir í flöktandi kabyssubjarmann á gólfinu. OrS stúlk-
unnar um kvöldið sátu í honum. Hann er hissa á sjálfum sér, jafnvel gramur.
Var hann að verða einhver bölvuS veimiltíta, hann sem hafSi siglt um öll
heimsins höf, gist tugi hafnarborga, legiS meS gleSikonum af öllum Iitar-
háttum? Lét hann eina sveitastelpu, hjásvæfu nokkurra landlegunátta valda
sér andvöku? HvaS var aS gerast innra meS honum?
Hvernig sem hann reyndi aS brynja sig, skríSa inn í skel sína, brast hún.
ÞaS var svo einkennilegt eftir öll þessi ár síSan hann hleypti heimdraganum.
aS hitta fyrir óspillta stúlku, sem segir honum eftir stutta samveru, aS hún
sé kona ekki ein, og elski hann. ÁSur voru þaS aSeins peningar, pundin,
dollararnir, mörkin, rúblurnar, köld viSskifti, engin ást, engin hlýja. Hann
vissi ekki hvort bar aS hryggjast eSa gleSjast.
GleSjast? Hvernig gat hann glaSzt? HvaS hafSi hann aS bjóSa? Hann
sem hafSi látiS hverjum degi nægja sína þjáning, eignalaus landshornamaSur.
Hann hafSi ekki sofnaS þegar lagt var aftur úr höfn.
11
Dagarnir HSa meS harSri sjósókn, saltir og svefnvana, og hugurinn á ekki
rúm fyrir annaS en net, þorsk og grjót.
Jafnvel þessa fáu svefntíma meSan keyrt er til lands, standa þeir í stífri
úrgreiSslu, tosa aftur netum og grjóti, sem ekki sér fyrir endann á. Og þegar
þeir vakna, herjar þreytan hverja taug, hvern vöSva.
Og áfram þokast gangan, áfram vestur meS söndunum og flotinn eltir.
Gullinu er mokaS upp, en þaS sér ekki högg á vatni. Dýptarmælarnir sýna
þykkan kökkinn undir, eins og dökkt ský, sem þekur botninn.
Dag frá degi lengjast stímin og sumir eru farnir aS landa í næstu höfn.
Einn dag þegar Eyjarnar eru eins og heygaltar í bláu kvöldinu, lætur sá
gamli draga allt í bátinn.
ÞaS kom kurr í strákana, því hann var nógur, þrjúhundruS í trossu og
krapiS undir. HvaS átti þetta aS þýSa?
0, ætli hann sé ekki fariS aS langa á Heimabankann, sagSi stýrsi. Þeir
eru aldrei í rónni hér ef þeir ná ekki háttum heima. ViS komumst á bíó í
kvöld, drengir.
En þeir kæra sig ekkert um bíó.
Meiri fisk!
69