Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Síða 81

Tíii á Höjðanum
Hann leit flóttalega í kringum sig.
Þetta er ekki leyfilegt, sagði hann. En af því að það ert þú og ég hef ekki
reynt þig að neinu misjöfnu, geri ég það.
Ókei!
Hún var háttuð.
Ég frétti dálítið um þig sagði hún.
Jæja, sagði hann. Hvað var það?
Það leynir sér heldur ekki. Þú ert drukkinn.
0, ekki til skaða.
Hún hafði haldið hann væri hættur.
Hann var hættur.
Það er að sjá. Stendur varla á fótunum.
Augu hennar voru kuldablá í myrkrinu.
Það er bezt ég fari, sagði hann.
Til hvers varstu að koma?
Tala við þig, sagði hann.
Ekki meira.
Hann fór úr jakkanum og lagðist fyrir framan liana. Augu hennar höfðu
þiðnað og hendur hennar struku hár hans.
Hún hafði saknað hans.
Jæja, sagði hann. Gerðirðu það.
Já, svo sannarlega. Hún hafði aldrei saknað neins fyrr en nú síðan móðir
hennar dó.
Augu hennar könnuðu hann.
Hún hafði farið til læknis.
Hvað söng í þeim fýr?
Ég á von á barni í haust, sagði hún.
Það var óværð á stúlkunni í kojunni gegnt þeim. Hún kiðaði sér óþreyju-
full í sænginni og andvarpaði.
Hún var nýkomin.
Þau töluðu hljóðlega saman og horfðust í augu þar til hún var farin að
hrjóta.
Aumingja stelpan. Það vill enginn vera með henni. Þó er þetta bezta skinn.
Hún verður þá ekki ólétt, sagði hann.
Ótrúlegt.
Nema þá af gegnumtrekk, sagði hann. Þær urðu það kellingarnar fyrir
austan.
71