Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Side 86

Tímarit Máls og menningar
Páskamorgunninn læddist undan kafþykkum himni og leit verk næturinnar
spurnaraugum.
Hvað á að gera við allan þennan fisk, komin hátíð?
En nóttin svaraði aðeins þögul og glottandi yfir slepjulegum kösum, sem
stækkuðu eins og valkestir, og fleytti fleiri bátum á skammdekki inn á höfn-
ina.
Þegar Karl Jóhann kom í herbergið, var stúlkan enn í fiski, en stalla
hennar lá fyrir. Hún hafði skorið sig, orðið að hætta vinnu og var með reif-
aða höndina.
Það verður unnið nieðan nokkur stendur uppi, sagði hún og bar sig illa.
Nú yrði hún frá í heila viku og þessi ósköp að gera.
Hann sagði hún mætti vera fegin. Nú gæti hún haft það huggulegt, legið
í bólinu á kaupi.
Hann sá móta fyrir henni undir ábreiðunni í slikju morgunsins og augu
bennar eltu hann um herbergið.
Það er bezt ég hundskist. Skilaðu kveðju.
Liggur þér nokkuð á, sagði hún. Það er ekki svo langt í kaffi.
Hún var alls ekki svo ljót og brjóstin undir ábreiðunni hvít með bláum
hríslum.
Stúlkan myndi ekki koma fyrr en í kaffinu. Það yrði löng bið.
Hann fann þörfina ólga í sér.
Þú gætir ballað þér, sagði hún og benti ávölum fæti undan ábreiðunni
að auðu kojunni.
Hann settist hjá henni og fór um hana höndum. Hún kippti sér undan upp
að þilinu, en það varð til þess hann fékk meira rúm og notaði sér það þó
hún maldaði í móinn.
Hvað heldurðu að hún segi?
Hún myndi aldrei komast að því, sagði hann. Nema þú kjaftaðir.
Viðnáni hennar æsti hann.
Hann hafði fundið likama hennar. Hatin var holdugur og blóntlegur. Þetta
hafði verið löng törn og hún var í náttkjól einum fata.
Nei, sagði hún. Þú mátt það ekki.
En náttkjóllinn veitti henni ekkert skjól. Eitt snöggt handtak og hún var
berskj ölduð.
Hann hafði víst sofnað og sofið lengi, þvi þegar hann opnaði augun stóð
hún yfir þeim.
Hann vissi ekki hve lengi hún hafði staðið þannig, en dagur var löngu
76