Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Side 87

Tíu á Höfðunum
upprunninn og þegar hann leit augu hennar hörð og kuldablá, vissi hann
að öllu var lokið milli þeirra.
Stúlkan hjá honum hafði dregið ábreiðuna yfir sakbitið andlitið og snökt
hennar skar hlustir.
Hann hafði enga afsökun, reyndi hana ekki, vitandi þess hún yrði ekki
tekin til greina, klæddi sig þögull. Hún stóð út við gluggann á meðan og
sneri í hann baki.
Hann gekk til hennar, lagði um hana hendur. Hún snerist snöggt við, líkt
og undan biti.
Hvernig dirfist þú að snerta mig?
Það er víst nokkuð djörf vogun, sagði hann.
Farðu! næstum æpti hún. Farðu áður en ég gubba!
Hún sneri sér aftur að glugganum og herðar hennar skulfu í gráu form-
leysi morgunsins.
16
Svo líður vika.
Mesta hrotan er gengin hjá. Menn eru farnir að anda, líta upp úr úrgreiðslu
og grjóti og virða fyrir sér vorblátt hafið. Jafnvel kallinn sezt fram á rúff
og spaugar. Það er orðið blessunarlega stutt í lokin. Hlý maígolan leikur um
sæbarða vanga eins og spil mjúkra fingra.
A landleiðinni þegar ekki þurfti að leysa af, lögðust þeir fram á kappa,
létu sólina lauga sig og bollalögðu hvernig hýrunni skyldi varið. Einn ætlaði
að kaupa sér bíl, annar þurfti að borga víxil, þriðji ætlaði að leggja hana
inn í banka.
Hvað ætlaði stýrsi að gera við sína?
0, ætli hún fari ekki þessa sömu leið, ef nokkuð er þá eftir.
Nokkuð eftir, sagði Anton. Þetta er andskotann ekkert, sem maður hefur
eytt.
Hefurðu bókhald yfir það? spurði stýrsi.
Nei, það hafði Anton ekki.
Það má þykja gott ef við sleppum héðan, sagði stýrsi. Annars kemur það
í ljós þegar gert verður upp.
Um kvöldið þegar þeir komu að, sagði kallinn þeir mættu sofa rólegir í
nótt það tæki því ekki að vitja um daglega nema eitthvað lifnaði yfir honum
í strauminn. Annars var kominn sá tími að hann færi að kveðja blessaður
og þá var ekki um annað að ræða en kippa draslinu í land.
77