Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Qupperneq 101

Jetzt kommt er schon.
Und jetzt das Ganze schwenkt!
Der Mench denkt, Gott lenkt.
Keine Red davon!
Und hevor das Jahr war abgefahren
Lernte ich sie schlucken meine Medizin.
Eftirtektarverð er líkingin í seinustu
liendingunni, tekin af fyrirbrigði, sem hver
einasti maður þekkir af eigin raun. Að
verða að kingja meðalinu sínu. Þýðingar-
límið er svona:
Enn af þaki fugl
tísti: Draumarugl!
Innan árs þú einnig dansar með,
sem ein af hinum í marsi verður séð
og syngur þínum sæla róm:
„senn finn ég tón“.
En brátt er takti breytt.
Börn Guðs ráða ei neitt,
næstum allir fá sinn dóm.
Og langt var ekki á árið liðið
þá lærði ég að súpa kaleik þenna.
Burtséð frá því dómadagshnoði, sem
þctta er, hlýtur að vera fróðlegt að bera
saman seinustu hendinguna við frumtext-
ann — tilvísunin til þess alþekkta er horfin
í staðinn kominn kaleikur úr síðasta lagi
fyrir fréttir.
Seinna í þessu erkihnoði, sem þýðingin
gerir úr dýrlegum skáldskap segir:
Þó fundu þeir er horfðu um öxl til baka
að hundaþúfan var þeim nógu há.
Og mætti þetta vera yfirskriftin yfir þýð-
ingunni og raunar sýningunni í heild. Það
verður að leljast alvarlegt tilræði við ung-
an mann, sem líklega gerir sér enga grein
fyrir hvað hann er að leggja út í að etja hon-
uin fram til svo vonlausra verka. I sannleika
er mér ekki kunnugt um nokkurt land í
veröldinni þar sem ekki mundi fara fram
víðtæk opinber rannsókn á stjórn og starfs-
Hörmulegt slys eða farsótt?
háttum þjóðleikhúss þar sem starfskraft-
arnir eru samtaka um að láta hafa sig í að
fara jafn hraksmánarlega með móðurmál
sitt og hér hefur gerzt. Það er eitthvað
meira en lítið bogið við þá stofnun þar
sem listamönnunum í heild er ekki annara
um listamannsheiður sinn en svo, að þeir
veðji honum þvingaðir eða óþvingaðir á
það hættuspil að áróðurinn geti barið því
inn í fólk, að hraksmánarlegur subbuskap-
ur sé snilldin uppmáluð. Slíkt verður alla
tíð nokkur áhætta jafnvel þó hver einasti
leikari hefði dagblað á sínum snærum til
að hlaða lofi á ósómann.
Ef Þjóðleikhúsið vill bjarga því sem eftir
er af heiðri sínum á það umsvifalaust að
hætta sýningum á þessu skrípi. Fá til hæf-
an þýðanda að ganga frá nýrri þýðingu
og gefa honum nægan tíma. Við erum svo
heppin að eiga frábæran þýðanda, sem sýnt
hefur það að hann mundi vera fær um að
leysa þetta verk af hendi. Hann heitir Geir
Kristjánsson. Síðan ætti að leita ráða hjá
leikhúsi Brechts í Austur-Berlín um nýja
uppsetningu á verkinu, sem unnin yrði á
nægum tíma og af skynsamlegu viti.
(Greinin birtist upphaflega í Frjálsri
þjóð, 6. jan. sl. Endurprentuð hér dálítið
stytt og breytt.)
Eftirmáli
Skömmu eftir að þessi grein birtist í
vikublaðinu Frjálsri þjóð birti dagblaðið
Þjóðviljinn bréf frá ungum bókmennta-
rnanni, sem er við framhaldsnám í Austur-
Berlín, Þorsteini Þorsteinssyni. Þorsteinn
hefur sérstaklega kynnt sér verk Brechts.
Tilefni bréfsins voru þau blaðaskrif og þær
yfirlýsingar, sem leikstjórinn, Fimer, og
91