Tímarit Máls og menningar - 01.12.1967, Side 25

LjósmyndÍT af plássi
sjöhundruö milljónir gereyðilögðu atvinnurekstur minn hérna um árið,
en hvað kemur á daginn? þær gefa af sér rentur og renturentur, einsog
stendur í bönkunum. Náttla lá það í augum uppi þegar þeir fóru að flytja
inn traktorana og jeppana að hestarnir mundu leggjast niður. Eðlileg þró-
un! enginn brúkar hesta tilað framfleyta söðlasmiðum, slíkt væri öfug-
þróun! Nú er svo komið Jósep bóndi að þriðjung tekna minna hef ég af
því að dytta að gömlum reiðverum og selja. Það er ekki öll vitleysan eins:
hvernig átti mér að koma til hugar meðan ég formælti Marsjall kalli að ég
ætti eftir að biðja honum blessunar. Hann snýr að steðjanum með síl og
koparnagla. 1 fyrri viku leit inn til mín sölumaður, ég ætlaði nú varla að
þora að bjóða honum kaffi, hann var torgætlega klæddur, í grænni mussu
niðrá mjóalegg, andlitið kríuhvítt, og ... og hanzkar. Nú! þegar við vor-
um búnir úr fyrri bollunum, þá hefur hann upp erindið, hann vildi fá
keypt af mér öll reiðtygin mín, á einu bretti, hvern hnakk, hvern söðul,
hvern búning sem ég ætti eða gæti útvegað innan ákveðins tíma, jafnvel
klyfbera! Ertu frá Safninu? spurði ég. Neinei, hann var ekki frá neinu
safni, hann var alveg sjálfstæður. Þá var ég fljótur til svars. Neitakk, sagði
ég, auðvitað af mestu hægð, í heildsölu sel ég ekki, það hef ég aldrei gert,
það mun ég aldrei gera. Ég sá það náttla í hendi mér að úrþví hnakkpútur
voru orðnar eftirsóttar af sunnanmönnum, þá hlaut að vera arðvænlegra
að láta sem þær væru fágætar. Hann hlær. Straxog hann kvaddi þá tók ég
mig til og bar niðrí kjallara meiripartinn af því sem hékk hérna í loftinu.
Hann hlœr og hnoðar litla hríð. Vitur maður Marsjall! svona virkar hann
afturfyrir sig! Hann hnoðar. Heyrðu Johbi, áttu ekki liggjandi útí hjalli
hnakkræfil, söðul eða búning, ég kaupi hvað sem er hæsta verði, þó ekki
sé nema volkinn af búningnum, eða sundurslitin gjörð, ég segi nú ekki
margt ef hún er fléttuð, eða . . . eða hornhagldir, ha? Hann skoðar hnoðið.
JÓSEP hýrari: Ég kem nú til þín í vandræðum mínum Ólafur, sattaðsegja: í
meiren hálfan mánuð hef ég gengið í blautu, fjárans vinstrifótar-stígvélið,
það datt á það gat niðrivið sóla, að öllum líkindum naglagat, þráfaldlega
hef ég beðið kuffélagið um bótarefni ...
ÓLI, merkilegur: Þú tekur þó ekki mark á þeim í kuffélaginu, ég get sagt þér
nokkuð, ég prófaði stelpuskiturnar í heilbrigðri skynsemi einusinni i vet-
ur, ég bað þær um stangarmél. Stangarmél? sögðu þær og ráku upp stór
augu, hverslags mél er nú það? Er það notað í grauta? Hann hlcer stóran
hlátur. Blessaður, láttu þær bara leita betur í lagernum. Hann hnoðar. Þar-
fvrirutan, þá er nú gúmmískófatnaður mikilstil farinn úr móð.
327