Tímarit Máls og menningar - 01.12.1967, Blaðsíða 50

Tímarit Máls og menningar
„Miðgarðsormurinn!“ er svarað. „En það er bezt þú þúir mig og kallir
mig Lindý. — Ég verð annars að jóta að þú ert þolinmóður gestur hvað mig
áhrærir. Hér hefi ég fylgzt með þér við ströndina hverja einustu nótt í hálfan
annan mánuð. En svefnpurka ertu nú samt. Eins og allir aðrir.“
„Gott kvöld, Miðgarðsormur!" öskra ég. „Slæmt samband þetta! Og svo
er ég þar að auki dálítið heyrnarsljór, get ég sagt þér. Ekki vænti ég þú getir
minnkað fjarlægðina eilítið?“
„Olræt; mig munar ekki um fáeinar mílur — skozkar,“ svarar ormurinn.
„En ríghalda þér skaltu, því að þetta gerist ekki umbrotalaust.“
Þegar mér hafði heppnazt að klifra um borð í bátinn aftur tek ég til við
að skoða vatnagestinn nánar. Fyrrnefnd samlíking við Sívalaturn er nú með
þeim fyrirvara, að kannski er stærðarmunurinn ekki margfaldur beinlínis,
en annars hefur ekkert nýtt komið í ljós sem vert sé að taka fram — þetta er
semsagt líkast turni eftir sem áður, einföldum að lögun, sléttum áferðar,
svörtum, og á vissan hátt glæsilegum á að líta — einkum þegar tunglið sindr-
ar geislum á vota og gljáandi fleti hans. Heildarsvipurinn ber vott um kraft,
lipurð, samræmi í byggingu — og þó öllu öðru fremur um einstæða sjálfs-
vilund. Því er nú miður að höfuðið sést ekki héðan sem ég er, en ekki fer á
milli mála að þar efra er höfuð; ormurinn sá arna er reyndar ekkert fyrir
pöbb-lissití, svo það er engin furða þótt hann auðsýni vissa hlédrægni fyrst í
stað.
„Sorrí!“ segir hann. „Er þetta skárra?“
„Nú ætti ég að heyra ógætlega,“ svara ég, „en það veitir víst ekkert af að
brýna raustina.“
Ormurinn fullvissar mig um að þess gerist engin þörf, hann hafi prýðis-
glögga heyrn; talaðu bara eðlilega, góði, ég missi ekki af einu einasta at-
kvæði. „En hvað ertu annars að gera á þessum slóðum?“ spyr hann. „Ekki
líturðu þó út fyrir að vera venjulegur æsifregnasnápur.“
„Það er ég heldur alls ekki,“ svara ég. „Ég er fræðivitsmaður af fremstu
sort.“ Síðan skýri ég frá því hversu ég hafi fyrir mörgum árum komið fram
með aldahvarfakenninguna um alþjóðlegan uppruna hins skozka vatna-
skrímslis; en, bæti ég við, raunveruleikinn hefur óneitanlega gert djarfar
vonir mínar að skömm og háðung einsog nú er komið málum.
Miðgarðsormurinn hlær við lágt. „Já,“ segir hann, „of mikið rými, of
skammur tími, það er það sem hugsun fj öldans er bundin við nú til dags. En
í sannleika sagt, og við örlítið nánari umhugsun — hver ósköpin gæti ég ann-
að verið en bara ég sjálfur?“
352