Tímarit Máls og menningar - 01.12.1967, Blaðsíða 49

VatnasTcrímsl tekið tali
samanreyrða tjaldskör og hrósa happi ef heilög grundvallarþrenning — tjald-
ið, ég og ströndin ■— yrði óhögguð á sínum stað að morgni. Sígarettunotkun
mín fór örtvaxandi og var einmitt komin upp í átta pakka á dag, þegar hjálp-
ræðisboðskapurinn barst mér fyrirvaralaust úr litla smáratækinu mínu í
formi tilkynningar frá SSMMM —- Skozku Sentralbírói Meteórólógískra og
Mýtólógískra Manífestasjóna — og gekk kraftaverki næst: Sagt var fullum
fetum, að næstu tuttugu og fjóra klukkutíma myndi veðrið um gervallt
Skotland samræmast á dyggan hátt skozku lunderni, og væru því húsmæður
af gefnu tilefni eindregið hvattar til að notfæra sér hið einstaka tækifæri og
leysa af hendi tafarlaust ailan þann stórþvott sem fyrir lægi, þareð annar
eins hentugleiki myndi satt að segja ekki bjóðast aftur fyrren í nóvembermán-
uði. Líkt og Cortez hafði forðum daga brennt skip sín, þannig kveikti ég nú
og í öllu því sem ég átti af sígarettum, hlóð gúmkænuna mína með vistir og
viskí og hélt út á vatnið. Klukkan var níu að kvöldi; fullt tungl var að rísa
upp af sjóndeildarhring; allt spáði góðu.
Hversu sem því vék við í raun, þá hlýtur mér fyrr eða síöar að hafa runnið
í brjóst, kannski einfaldlega vegna háttbundinnar hrynjandi öldunnar sem
smám sarnan hefur leikið mig á þann veg; því að undir miðnætti rumskaði
ég og varð óðara ljóst að eitthvað var á seyði. Eg leit á tímamælinn: vantaði
fjórðung í lólf. Tunglið, jú, það ætti nú að skína hátt á himni, en það var
hægara sagt en gert að koma auga á það. Engu að síður stafaÖi á himinhvelið
slíkum ljóma, sem aðeins fullt tungl getur lögum samkvæmt varpað frá sér.
Ég skaut sjónum upp á þann stað þar sem hinn burthorfni hefði átt að vera.
Þar virtist hjarminn að vísu mestur, tunglgarmurinn gat svosem hafa sveipað
sig skýjareifi í næturkulinu, ■— ef ekki hefði viljað svo til að þetta var ger-
samlega heiðstirnd nótt og hvergi ský að sjá. Mikið varð ég hissa.
Ofan að barst nú eitthvað líkt fjarlægri þrumu. Svo var einhver þar efra
sem mælti:
„Jæja, — þér hafið máski ætlað að virða fyrir yður tunglið? Þér verðið
vissulega að forláta mér ef ég hef skyggt á útsýnið fyrir yður.“ Andartaki
síðar var tunglið komið á sinn rétta stað, og varð um leið nokkur öldugangur
á vatninu. Ég lít upp aftur og tek nú eftir fyrirbæri, sem kannski væri hezt að
lýsa sem afsteypu Sívalaturns í margfaldri stærð; jafnframt er það svo ná-
lægt mér, að hversu langt sem ég keyri höfuðið á bak aftur kemur slíkt ekki
að gagni, alltént ekki til þess að greina fyrirbærið í heild. Eigi að síður ber
ég hendur að munni og hrópa:
„Gott kvöld! Nafn mitt er S. G. Haffner!“
351