Tímarit Máls og menningar - 01.12.1967, Side 35

Svipmyndir úr þorpinu
stundum er hlýtt. Sérstaklega á sumrin, eins og nú. Þessa stund og allar
stundir eru mennirnir í úlpum, á strigaskóm (allir sem vinna á bílaverk-
stæðum). En undir legubekkjum hjá gömlu fólki eru kettir. Þeir eru með
ljós í hausunum og fullir af gráti og emjan. Þeir eru stórhættulegir nema
þegar sagðar eru sögur í myrkri. Þá eru þeir góðir og mala í hlýunni. Og
mennirnir í úlpunum eiga í raun og veru heima við vélar að sjúga rör og
skríða. Það eru þeirra ær og kýr. Og hlusta alltaf á fréttir heima í matar-
tímum, í úlpum, og leggja sig og stánga úr tönnum, í óhreinum strigaskóm
og í úlpumóki. Og rymja og drattast niður á verkstæði upp úr eitt, en konur
þeirra hogra yfir sótugum eldavélum og baka lummur og sjóða skötu, í
skrítnum magabelgskj ólum, með úfið hár, og krakkarnir mjálma eins og
kettir og þær segja þeim að forsmánast frá skolpfötum og ekki sulla í skolp-
inu né drekka það. En það er mikil svækja í viktarskúrnum. Þar liggja þeir
og tala eða sofa undir húfubörðum. Þegar sólin kemur inn um gluggann
falla þeir oft í blund og umma aðeins þegar á þá er yrt og flugurnar leika
við hvern sinn væng í geislanum. Auðvitað hlaðnar slorlykt og vilja komast
út, en syngja um lífið samt. Hendur þeirra eru harðar og koppafeitisklístr-
aðar af því hitinn frá ofninum og sólinni er þurr og herðir þær. Og þegar
þeir eru að skoða grænu vélina (oft tímum saman) er svo mikið víst að
þeir virðast myndarlegir og hrossþrumandi sterkir og geta legið rólegir eins
og tröll í skúrnum og blundað, því ekkert vinnur á þeim. Og þeir eru mjög
sterklegir með sígarettur og fullorðnir og skríða undir bílana með sígarettur
upp í sér eins og að drekka vatn. Og stundum kengbeygja þeir kókakólalok
milli tóbaksgulra fíngra af því þeir eru fullorðnir og reykja.
En það þýðir ekki að hugsa um þetta. Það er ekki hægt að skilja neitt
í neinu. Það stendur alltaf til að heita og alltaf er verið að beita, og annað
hvort er sól eða ekki, og það er enginn vafi að menn eru eins og fífl, vaða
skolpleitt krapið og glápa á dagsbirtuna. Og nú eins og oft áður er hægt að
fara út með fötu og fylla hana í einu handtaki þótt enginn geri það, því
enginn hugsar um forina nema stelpur sem gera drullukökur. Þær eru ekki
með slór handabök eins og karlar og þær þola ekki suddaveður útá sjó.
Þær hafa hjá sér glerbrot og skeljar. Þær eru allt allt öðruvísi en karlar
sem eru með grófar hendur og luralegir eins og dýr á ís.
Nú gengur Gulli aumíngi framhjá polli og spýtir, og grútarstöðin keppist
við. Og kannski segir einhver, Komdu heldur með stóra lykilinn, og skríður
svo niður í verksmiðjuvélina sem þorpsbúar gátu komið saman —- er það
ekki makalaust! — þótt ekkert skáld sé í þorpinu. Og kaupfélagið selur
22tmm
337