Tímarit Máls og menningar - 01.12.1967, Side 43

Jóhannes bíður eftir rútu
Þú verður að kaupa nýjan kassa maður. Þetta geymist ekki eins og hákarl.
Þetta er orðið ónýtt frá því í vor.
Jóhannes hafði ekki augun af plastbollapörunum.
Ætli það dugi ekki.
Þú vilt kannski ekki kaupa neitt, fyrr en þú sérð hana stíga út úr rútunni.
Það var bókarinn í kaupfélaginu, sem sagði þetta og hagræddi gleraug-
unum um leið mjög heimsmannslega.
O-tja, sagði Jóhannes.
Blessaður, þær eru varasamar þessar þýzku, sagði afglapinn í sláturhúsinu.
Það er ekki að marka orð, sem þær segja. Hún er náttúrlega að frílysta sig
fyrir sunnan. Þær eru svona þessar þýzku. Blessaður! Ég heyrði um eina
í Múlasveitinni, sem réð sig ráðskonu hjá ekkjumanni og fór beint upp í
hólið hjá honum og fór ekki úr bólinu í fjóra mánuði og þá varð að flytja
kallinn suður og dæla í hann vítamíni og súrefni upp á líf og dauða. Svo
þú mátt bara vera heppinn, meðan hún kemur ekki.
Búðarstúlkan rak upp mikið hví, þegar hún heyrði þessa sögu og sagði
afglapanum að svona klámkjaftur væri ekki í húsum hæfur.
Þú ættir að minnsta kosti að skrifa ríkisstjórninni, sagði bókarinn,
þú sem ert búinn að leggja út fyrir farseðlinum hennar hingað til landsins.
Þú átt heimtingu að fá það endurborgað.
Jóhannes var orðinn heitur í framan og klóraði sér nú í kinnunum. Hann
hafði lagt hendurnar aftur fram á búðarborðið.
Ætli hún skili sér ekki, sagði hann.
Þessar þýzku, blessaður, ertu búinn að gleyma hvur startaði stríðinu? Ha?
Nú var Jóhannes hættur að horfa í hillurnar, hann horfði uppundir loftið
eins og þar gæti að líta teikn og stórmerki.
Þetta virðist nú skikkanlegheita kvenmaður, sagði hann loks og dró við
sig orðin, ójá, eftir bréfunum að dæma. Ójá. Presturinn sagði mér hvað
í þeim stóð. Ójá. Ekki ber á öðru.
Svo varð löng þögn í búðinni og sumir karlanna fóru að skotra augunum
á ný út um gluggann að horfa á hvernig grasið í mýrinni bærðist í vind-
inum. Stúlkan smeygði sér ofan á gólf, dálítið vonsvikin, að umræðuefnið
skyldi tæmt, þeir voru vísir til að fara að tala um afurðaverðið á nýjaleik.
Og raunar spurði Gústi á Borg:
Heyrðu Jóhannes, seturðu mikið á í haust?
Ætli það verði ekki eins og vant er. Maður hefur ekki fóður handa þessu
öllu. O-nei. Svipað og vant er. Það held ég nú.
345