Tímarit Máls og menningar - 01.12.1967, Qupperneq 53

Vatnaskrímsl tekið tali
an í kynni við, einkumþó skáld; líklega er eitthvað sérstakt við skáldin, alla-
vega heíur mér ætíð fundizt ég mæta ríkari skilningi hjá þeim en nokkurri
annarri starfsstétt. Sérílagi minnist ég leikritaskáldsins Herr von SchiUer,
ég átti skipti við hann um árabil — ég var meira að segja sá sem fyrstur
vakti athygli hans á efninu Maríu Stúart, ef ég man rétt; og væri það einhver
sem mat mig að verðleikum, þá var það hann. í rauninni var það líka hann
sem öðrum fremur lét sér annt um hugsanlegt kombakk af minni hálfu, hvað
eftir annað reyndi hann að telja mig á að leggja allt í hættu, gera umsvifa-
lausa skynditilraun og án frekari vafninga. — Því þá allar þessar vangaveltur,
góði bezli, var hann vanur að segja, sérðu ekki að þú hugsar í hring? í hljóð-
látri önn sinni gerði hann margt til þess að greiða veginn fyrir mig; meira að
segja lét hann að því liggja í ýmsum ritsmíðum að mönnum bæri nú, seint og
um síðir, skylda til að vera við því búnir að veita Lindorminum viðtöku í
allri hans fornu reisn. — „Seyd umschlungen, Millionen,“ eins og hann orðaði
það svo fallega. Hann var góður maður, von Schiller, alveg ágætis maður. —
Nú, og svo gerði ég líka upp á mitt eindæmi tilraun með skozkt skáld, en það
er reyndar atvik sem ég minnist ógjarna. Einhver hafði sagt mér að mér væri
alveg óhætt að gefa mig til kynna við skáldið Herr Róbert, og ég boraði
mig semsagt upp við sunnanverða Edínaborg, þar sem hann átti heima í
þann tið, — og kom upp í eldhúsi hans. Þannig stóð á, að hann var að skara
í eldstóna þegar ég rak upp hausinn, og einhverra hluta vegna hlýtur hann að
hafa orðið skelkaður við að sjá mig, því að svo mikið er víst að hann felldi
stóra viskíkönnu um koll svo hún fór í eldinn. Auðvitað gaus upp herjans-
mikið bál sem læsti sig óðara í allt sem fyrir varð, og þegar ég skimaði út
um gluggann sá ég hvar Róbert hlj óp öskrandi út götuna eins og lifandi blys,
en úrræðalausir vinir hans stönzuðu á gangstígunum og hrópuðu í örvænt-
ingu hver upp í annan: Róbert börns, Róbert börns! — þeir meintu auðsjá-
anlega: hvað ætli verði nú um blessuð börnin? — Ég vissi reyndar ekki til
þess hann ætti nein, og allavega var það ekkert sem ég gat gert, úrþví ólukk-
an hafði skeð. Æijá, það var ljóta ástandið.“
Þegar hér er komið sögu naga ég mig ákaft í handarbökin út af því að
hafa ekki haft með mér segulband í bátinn. En það var reyndar óneitanlega
erfitt, að ég ekki segi ógerningur, að vita fyrir jafn háþróaða tjáningarhæfni
hjá sjóskrímsli og þá sem Lindy þessi hafði auðsýnt. Eða öllu heldur: ef mig
hefði órað fyrir því, að skrímslið væri Lindy — og öfugt —, þá ... Nei, ég
hefi allavega ekki staðið mig sem skyldi. En hvað um það, má vera að mér
takist þó enn að ná af því ljósmynd? Þá skiptir mestu að komast í tökufæri
355