Tímarit Máls og menningar - 01.10.1969, Side 59

Minn trúnaSur erykkar trúnaSur
getið live skáldið styður mál sitt í kvæðinu með tilvitnunum og tilvísunum
til eldri kvæða íslenzkra skálda. Kvæðið hefst þannig:
Eg vakna —
brjóstið fullt með vísindi
slegið reiðum klökkva mannskaðaaldar
sem vissi að mín hersaga var ævinlega sönn;
hagli stokkin
flökti ég undan vörðubroti
til fundar við svo skýlausan trúnað. (Jórvílc, bls. 45.)
Hún leitar þess trúnaðar sem er jafnskýlaus og trúnaður hennar hefir reynst.
Yfirgefin og útlæg hrekst hún um og uggir:
Þó óttast ég að í þetta sinn
verði mér varlega trúað:
— því að nú er svo komið að þeir hafa
... gerzt meiri betlarar en ég
sem mun betur er i skinn komið.
— en þeir leita líka eftir mun stærra feng:
Tvímælalaust ætla þeir á aukin þægindi;
og ýmsum virðist sannleikurinn ófrýnilegri en svo
að þeir vilji hans vegna eiga á hættu
óheppilega nafngift —
þó aðrir þoli fyrir hann harðræði og limalát
þá gerist það (lof sé guði) aðeins í útlöndum.
í þessu erindi verður það alveg skýrt að ort er um nútímann og vandamál
hans um leið og lok erindisins búa yfir háðslegu innskoti. Vísunin til nú-
tímans og veruleikans brýst þannig fram umbúðalaust þegar eftir að skáldið
hefir kynnt yrkisefni sitt. Þannig er eins og víddir myndhvarfanna séu lagðar
saman eitt andartak svo að þau verði alveg ljós og skýr fyrir lesandanum.
áður en lengra er haldið. Skáldið gefur þeim með þessu alveg ótvíræða merk-
ingti og styrkir þannig hoðun kvæðisins. Myndhvörfin eru á valdi skáldsins
og það beitir þeim að vild sinni: dregur víddir þeirra saman til að skerpa
merkingu þeirra eða slakar á spennu þeirra merkingarferla sem leika á milli
víddanna svo að þær fjarlægjast og myndhvörfin dýpka.
Idugleiðingin heldur áfram: Þeim helst uppi hetlið því að ekki er víst að
skuldin komi í eindaga fyrr en síðar:
153