Tímarit Máls og menningar - 01.02.1986, Qupperneq 49

Ekki aðeins d jólunum
„Friður, friður“ fannst mér ég vera horfinn aftur til tíma sem ég hafði
haldið að væri liðinn.
Þessi atburður var að vísu óvæntur en samt ekki sérstaklega
óvenjulegur. Furðulegt var hins vegar það sem henti mig þremur
mánuðum síðar. Það var kominn miður mars og móðir mín hafði
sent mig til Franz föðurbróður að athuga hvort hann gæti ekki
bjargað henni um eitthvað. Flún hafði ávexti í huga. Eg lötraði yfir í
næsta hverfi, loftið var milt og tekið að rökkva. Eg gekk grunlaus
framhjá grónum rústum og vanhirtum görðum, opnaði garðshliðið
hjá frænda, brá og stansaði skyndilega því að í kvöldkyrrðinni
heyrðist greinilega söngur sem barst frá stofu frænda míns. Söngur er
fallegur þýskur siður og til eru mörg falleg vorljóð, en hér heyrðist
greinilega:
„Flann var í jötu lagður . . .“
Eg verð að játa að ég varð undrandi. Eg nálgaðist hægt og beið þess
að söngnum lyki. Tjöldin voru dregin fyrir, ég beygði mig að
skráargatinu. I þeirri andrá hljómaði hringing dvergabjallanna í
eyrum mér og ég heyrði greinilega hvíslið í englinum. Eg þorði ekki
að fara inn og gekk hægt heim. Heima olli frásögn mín kátínu. Það
var ekki fyrr en Franz leit inn og skýrði nánar frá að við fréttum hvað
komið hafði fyrir.
A kyndilmessu er jólatrésskrautið tekið niður hérlendis og jóla-
trjánum síðan kastað í ruslið, þar sem krakkaónytjungar hirða þau,
draga um ösku og alls kyns skran og nota síðan í margs konar leiki.
En þessa kyndilmessu skeði hið skelfilega. A kvöldi kyndilmessu, er
ljósin höfðu logað í síðasta sinn á trénu og Jóhannes byrjaði að losa
dvergana af klemmunum, fór Milla frænka, sem til þessa hafði verið
ljúf, að veina aumkunarlega og reyndar svo snöggt og hátt að frændi
minn hrökk í kút, missti vald á riðandi trénu og um leið var það skeð.
Það brakaði og brast í öllu, dvergar og bjöllur, steðjar og toppengill
steyptust niður og frænka mín æpti.
Hún æpti í nærfellt viku. Taugalæknar voru kallaðir til með
símskeytum, geðlæknar komu æðandi í bílum, en allir, einnig af-
burðamenn, ypptu öxlum og yfirgáfu húsið hálf óttaslegnir. Enginn
hafði getað stöðvað þessa ógeðfelldu skerandi tónleika. Aðeins sterk-
ustu lyf færðu nokkurra stunda hvíld, en skammturinn af Luminal
39