Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Síða 90
Vasilí Shúkshín
Karl í krapinu
Þriðji vinnuflokkur samyrkjubúsins „Jötunn“ hafði reist nýja
skemmu og skilað henni af sér. Gamla skemman, sem var kirkja, var
tæmd og bornar þaðan út tómar, illa lyktandi tunnur, sementspokar,
kaupfélagspokar með strásykri og salti, strigahrúgur, aktygi (vinnu-
flokkurinn hafði aðeins fimm hross til umráða en aktygin voru að
minnsta kosti á fimmtán hesta. Það hefði svosem verið í lagi, betra
að hafa of mikið en of lítið, nema hvað bölvaðar mýsnar . . . Það
var sama þótt reynt væri að tjörubera aktygin og strá eitri yfir þau,
allt nöguðu þær, sópa, hrífur, skóflur . . . Eftir stóð hún galtóm,
kirkjan, og engum til gagns lengur. Þótt lítil væri lífgaði hún upp á
þorpið (sem eitt sinn hafði tilheyrt óðali), var miðpunktur þess og
sást langt að.
Stjórnandi vinnuflokksins, Nikolaj Sergejevits Shúrygín, stóð
nokkra stund fyrir framan kirkjuna, hugsi . . . Hann gekk að
kirkjuveggnum, plokkaði úr honum múrsteina með kúbeini sem
hann fann þarna af tilviljun, kveikti sér í sígarettu og fór heim.
Tveimur dögum síðar hitti Shúrygín bústjórann og sagði þá við
hann:
— Þá er kirkjan tóm . . .
— Jú,jú.
— Hvað eigum við að gera við hana?
— Loka henni og láta hana standa. Hvað annað svosem?
— Það er í henni góður múrsteinn, ég gæti notað hann í svína-
stíuna, heldur en að vera að kaupa nýjan.
— Til að ná henni í sundur þyrfti fimm menn í hálfan mánuð.
Það er einsog þetta sé brætt saman en ekki hlaðið. Fjandinn má vita
hvernig þeir fóru að þessu.
— Ég get brotið hana niður.
480