Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Blaðsíða 105

Eyjan Matjora kvödd
þá burt, látið það standa þar. Það kemur ykkur að notum, og barna-
börnum ykkar líka. Þau verða ykkur þakklát.
— Svoleiðis vélar eru ekki til, amma. Þær hafa ekki verið fundnar
upp.
— Þá ættuð þið að finna þær upp.
Og hvort sem hún óttaðist þessi orð eða skammaðist sín fyrir þau
tók hún nú aftur til máls, sáttfús og þreytuleg, um leið og hún mok-
aði eldiviðarkubbum í ofninn með tréskóflu og sagði:
— Þú spyrð af hverju ég vorkenni manninum. Hvernig er hægt
annað en vorkenna honum? Burtséð frá drambinu fæðist hann barn
og barn er hann allt sitt líf. Hvort sem hann reiðist eða fíflast er
hann barn, þegar hann grætur er hann barn. Eg sé það alltaf á hon-
um hvort hann grætur í laumi. Hann hefur ekki einu sinni vald yfir
sjálfum sér, fjárinn hafi það. Og allt sem yfir hann dynur — það er
hörmung að horfa upp á það. En áfram hendist hann . . . Ut í bláinn
þýtur hann. Þar sem hægt væri að fara fetið, þar hleypur hann. Eða
þá dauðinn . . . Sá er nú hræddur við dauðann, blessaður maðurinn!
Þó ekki væri annað er honum vorkunn þessvegna. Enginn í heimin-
um er eins hræddur við dauðann. Verri en nokkur héri, það er hann.
og hvað gera menn ekki þegar þeir eru hræddir . . .
Hún setti skófluna frá sér út í horn og sneri sér við. A bak við
Andrei skein sólin inn um forstofugluggann sem sneri út að Angara.
Það birti yfir svip hennar.
— Drottinn minn! tautaði Darja skömmustuleg. Hvað er ég að
rausa um dauðann . . . Eg hlýt að vera gengin af göflunum, gömul
sem ég er. Það hlýt ég að vera.
Sólin var að vísu föi og þreytuleg og braust gegnum dökk ský
með erfiðismunum, en hún var samt þarna. Rétt fyrir sólarlag hafði
hún skotist út á mjóan, heiðskíran blett á himninum og fagnaði nú
nýfengnu frelsi sínu með því að ljóma og skína og lofaði að draga sig
aðeins í hlé yfir nóttina og koma aftur að morgni og hefjast handa.
Hanarnir göluðu bölvandi og ragnandi; skepnurnar öskruðu; ein-
hversstaðar glumdi í járni, dimmt og hátíðlega.
Ingibjörg Haraldsdóttir þýddi
495