Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Side 52

Tímarit Máls og menningar
Svo kemur það ólán yfir okkur að við erum búnir með skotfærin
og öngvar nýjar birgðir á leiðinni. Ovinirnir höfðu komið sér fyrir á
einum útjaðri byggðarinnar en við á öðrum. Við héldum því strang-
lega leyndu fyrir íbúunum að patrónurnar væru búnar. En þá vorum
við sviknir. Um miðja nótt — ég var þá á vakt — heyri ég jörðina
stynja undan fótataki. Þeir komu eins og snjóflóð frá báðum hliðum
og ætluðu að umkringja okkur. Þeir gerðu áhlaup sitt hiklaust, vissu
bersýnilega að þeir höfðu ekkert að óttast og leyfðu sér jafnvel að
kalla til okkar:
- Gefist upp, rauðliðagrey, þið eruð skotlausir. Annars fáið þið
að bíta gras, bræður elskulegir!
Það stóðu þeir við svikalaust. Þeir sneru svo upp á taglið á okkur
að ég hef aldrei lent í öðru eins. Um morguninn söfnuðumst við
saman úti í skógi, einar fimmtán verstur frá plássinu, og þá kom á
daginn að meira en helming okkar vantaði. Kannski höfðu einhverjir
komist undan, en allir hinir voru brytjaðir í spað. Það greip mig
slíkur dapurleiki að ég vildi ég væri dauður — og nú bættist það við
að Darja tók léttasótt. Við höfðum hrist yfir vegleysur um nóttina
og hún var sem önnur manneskja, svört öll í framan. Eg sá að hún
reyndi að bjástra eitthvað með okkur, en vék sér svo frá og út í skóg
þar sem hann var þéttastur. Eg skildi hvað klukkan sló og elti hana.
Hún hafði fundið laut utan í bakka og sópaði að sér föllnu laufi eins
og úlfynja og lagðist á það, fyrst á grúfu en síðan velti hún sér á bak-
ið. Hún ætlar að fæða en ég sit án þess að hreyfa minnsta fingur á
bak við runna og horfi á hana gegnum laufið . . . Og svo stynur hún
og másar, og síðan byrjar hún að æpa, tárin streyma niður kinnarn-
ar, og sjálf er hún öll í grænu laufi, augun útstæð, hún rembist og
engist sundur og saman af krampa. Það er ekki kósakkaverk að
koma nálægt þessu, ég sit barasta og horfi á . . . en sé að konan get-
ur ekki fætt, að hún muni drepast . . . Eg stökk á fætur, hljóp til
hennar, því ég skildi að ég yrði að hjálpa henni. Eg laut að henni,
bretti upp ermarnar og ég var svo miður mín að ég rennblotnaði af
svita. Eg hef drepið menn og hvergi látið mér bregða — en að verða
fyrir þessu! Eg er þarna að bjástra eitthvað við hana, hún var hætt að
veina, og þá segir hún þennan fjanda við mig:
- Veist þú, Jasha, hver sagði bófunum frá því að við hefðum
öngvar patrónur? spyr hún og horfir á mig mjög alvarlega.
442
M