Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Side 62

Tímarit Máls og menningar
Nalbandov hneppti frá sér frakkanum asalaust, fletti honum frá
sér eins og stálhurð að peningaskáp og dró upp gullúr.
Nú vantar hana átta mínútur í sjö.
Þeir fara að loka matsalnum, hugsaði Margúlíes.
Nalbandov skellti aftur lokinu og faldi úrið í vasa sínum.
Hve margar hrærur? spurði hann óeðlilega kæruleysislega.
Margúlíes laut yfir borðið og kom varlega við pappírana með blý-
antsoddinum, hvössum og löngum eins og nál.
Það veit ég ekki fyrir víst, en um það bil hundrað og þrjátíu til
hundrað og fimmtíu.
Einmitt. Fimmtíu hrærur á tímann. Hm!
Hann ræskti sig háðslega og gat ekki lengur stillt sig, stökk upp af
kollinum og gekk að myndinni af Marx. Hann virti hana vandlega
fyrir sér.
Einglyrni var það já. Merkilegt.
Hann lagði hendur saman fyrir aftan bak og sneri sér að Margúlí-
es.
Merkilegt.
Já, þetta er mjög merkilegt, sagði Margúlíes blátt áfram.
Finnst yður það?
Nalbandov settist aftur við borðið.
Margúlíes stóð upp og gekk um gólf. Þegar hann gekk fram hjá
diskinum beygði hann sig djúpt. Nei, þetta var ekki bein heldur
brauðskorpa. Og þar að auki uppþornuð grautarsletta.
Hann settist aftur á sinn stað.
Nalbandov fann á borðinu nagaðan litblýant og lagði hann í lófa
sér með andstyggð.
Nú sátu þeir hvor á móti öðrum og vógu blýanta í lófum sér rétt
eins og þeir vildu helst vita upp á hár hve þungir þeir væru.
Eg vona að ég þurfi ekki að minna yður á það, sagði Nalbandov
lágt og of rólega, að hver hræra á ekki að taka minna en tvær mínút-
ur. Það getið þér séð í hvaða kennslubók sem er.
Hann lagði áherslu á orðið kennslubók.
Og samt leyfið þér yður að taka hér á svæðinu eina hræru á einni
mínútu og tveim tíundu.
Við erum ekki skyldugir til að fara eftir öllu því sem stendur í
452