Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Blaðsíða 98

Valentín Raspútín
Eyjan Matjora kvödd
Kafli úr skáldsögu
Þar sem Andrei hafði ekkert sérstakt fyrir stafni skrapp hann líka á
fundinn, hann stóð líka nokkra stund og hallaði sér upp að dyra-
stafnum utangarna einsog aðkomumaður og hlustaði á það sem yfir-
völdin höfðu fram að færa. Þegar hann kom heim sagði hann Dörju
nákvæmlega frá öllu sem hann hafði heyrt. Hún tyllti sér á bekk við
vegginn, sat með hendur í skauti sér, þagði, og svo var einsog hún
hefði íhugað málið, tekið ákvörðun innra með sér, en það eina sem
hún sagði var: — Seisei.
Andrei furðaði sig á rödd hennar. I þessu eina orði tókst henni að
upphefja röddina svo að hún hljómaði hátíðlega einsog rödd hinna
réttlátu, einsog enginn tryði, enginn vissi neitt nema hún ein og
sannleikurinn væri hennar megin. En auk þess var eitthvað annað í
þessari rödd, eitthvað sem líktist aðvörun, einsog hún segði: við
skulum nú sjá til, hvernig það verður. Það verður, hjá því verður
ekki komist, en hvernig verður það?! Skyldi ekki jörðin bráðna þeg-
ar hún sér hvernig fer fyrir Matjoru? En Darja bætti við, rólegri,
stilltari:
— Þannig ætti líka að fara með mennina. Segja þeim hvenær þeir
ættu að deyja, þá vissu þeir það og gætu búið sig undir það . . . Þá
væri ekki þetta ráðaleysi . . .
— Hvað er að heyra, amma! Til hvers ætti maður að vita það?!
Hún svaraði ekki — kannski var hún sammála honum um að
menn hefðu ekkert við það að gera, og hálfskammaðist sín, en vildi
ekki viðurkenna það. En Andrei var kominn á sporið og lét gamm-
inn geysa.
— Sniðugt væri það samt. Maður væri semsé lifandi og í fullu
fjöri, en í vegabréfinu manns stæði dánarárið við hliðina á fæðingar-
árinu. — Hann hló tilgerðarlegum, ókunnum hlátri. — Þú réttir
\
488